نقش نشانه ها در معنا آفرینی و هویت بخشی بنا(مرکز مطالعات عرفانی با رویکرد معناگرایی)

تحولی که در دوره مدرن به وجود آمد گسستگی میان معنا و مکان در معماری ایجاد کرد. با روی کار آمدن پست مدرن، به دنبال خسارات مدرنیته معماران به معماری تندیس گرایی که معماری گذشته را تقلید می کرد روی آوردند. آنچه امروزه نیاز است دستیابی به معماری ای است که پاسخگوی نیاز معناشناختی و هویت جامعه باشد. این معنا زمانی قابل درک است که با سنت و فرهنگ گذشته پیوند خورده باشد. این پیوند از طریق تصور انسان از محیط برقرار می شود. برای معنا بخشی به این تصور ذهنی لازم است به شناختی از عناصر و اشیای بنیادین محیط دست یافت و این ممکن نمی شود مگر اینکه خاطره ای از آن وجود داشته باشد. این عناصر و اشیای بنیادین در نتیجه حضور نشانه ها و عوامل شکلی مکان و شاخص های آن ها پدید می آیند. هدف این پژوهش بررسی تاثیر نمادها و نشانه های به کار رفته در محیط برای تداعی معنا و هویت، می باشد و به نظر می رسد که نشانه ها و نمادها نقش مهمی در تفسیر و فهم معناهای نهفته در آنها ایفا می کند چون به عنوان واقعیت های خارجی و عینی در ارتباط با حقیقت درونی و باطنی انسان است که از طریق آنها می توان معنای مورد نظر را کشف و تفسیر کرد همچنین به واسطه درک نمادها و نشانه ها است که حس مکان می تواند به بالاترین سطح خود برسد. یافته ها حاکی از آن هستند که معانی نشانه ای و نمادین که زمینه ساز مشارکت عاطفی و همدلانه در مکان، پذیرش معانی و همذات پنداری با آن بوده و به نوعی به احساس بودن در درون مکان منجر می گردند، می تواند موجب شکل گیری سطوح ژرف تر حس مکان در انسان گردد. پژوهش حاضر تحلیلی-توصیفی می باشد که با مطالعه اسناد و آمار علمی، بررسی تجارب و مطالعات پیشین صورت گرفته و سپس شاخص هایی از این مطالعات استخراج گشته و با رویکرد اولویت بندی شاخص ها در قالب پرسشنامه مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرند.

کلیدواژه ها:

هویت مکان ، معنای مکان ، حس مکان ، نماد ، نشانه