رابطه اسکان مجدد و آسیب پذیری سکونتگاه های روستایی نمونه موردی: روستاهای جابه جاشده پس از سیل 1384 استان گلستان

مخاطرات طبیعی در اغلب موارد، تلفات سنگین جانی و مالی بر سکونتگاه های انسانی وارد می سازد. زیرساخت های نامناسب، عدم توزیع عادلانه امکانات میان شهرها و روستاها، نابرابری های اجتماعی و اقتصادی، سبب روند رو به رشد آسیب پذیری سکونتگاهی کشور در برابر مخاطرات است. هدف از این پژوهش، بررسی آسیب پذیری سکونتگاه های روستایی جابه جاشده شرق استان گلستان پس از سیل 1384 می باشد. این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی و داده های آن در دو بخش کتابخانه ای و میدانی جمع آوری شده اند. جامعه آماری حاضر مجموعه ای از، ساکنان شهر فراغی (تجمیع 11 روستا) و روستاییانی که به روستاهای چاتال، قپان علیا و سفلا بازگشته اند می باشد. برای مقایسه آسیب پذیری در دو نمونه، از آزمون t نمونه های مستقل استفاده شده است. بررسی ها نشان دهنده ی افزایش میزان آسیب پذیری شهر فراغی در ابعاد اقتصادی، اجتماعی و کاهش میزان آسیب پذیری کالبدی – محیطی آن نسبت به سه روستا می باشد. ازآنجاکه کاهش آسیب پذیری منوط به کاهش خسارات در تمامی ابعاد است؛ به نظر می رسد که بازسازی پس از سیل 1384 استان گلستان نه تنها در کاهش میزان آسیب پذیری این محدوده موفق نبوده بلکه بر روند روبه رشد آسیب پذیری آن موثر بوده است.

کلیدواژه ها:

آسیب پذیری ، جابه جایی ، اسکان مجدد ، شهر فراغی ، استان گلستان