تحلیل فضایی- کالبدی مناطق شهری بر اساس شاخص های رشد هوشمند با رویکرد توسعه پایدار در کلانشهرها مورد مطالعه: شهر تهران

هدف کلی توسعه، رشد و تعالی همه جانبه جوامع انسانی است، از این رو در فرایند برنامه ریزی برای دست یابی به توسعه در سیستم برنامه ریزی به توسعه و قرار گرفتن در مسیرآن، شناخت و درک شرایط و مقتضیات جوامع انسانی و نیازهای آنان در ابعاد مختلف، از جمله اقدامات ضروری در این زمینه هاست. در سال های اخیر گسترش بی رویه و سریع نواحی شهری به همراه تراکم و تمرکز بیش از حد جمعیت در محدوده های کلان شهری ایران، تداوم حیات سالم شهری را در ابعاد مختلف با مخاطره و چالش های جدی مواجه نموده است. در پاسخگویی به این مسایل و مشکلات، مفاهیم و رویکردهای جدیدی برای توسعه های آینده مطرح شده که یکی از آنها رویکرد رشد هوشمند شهری است. در آغاز قرن بیست و یکم بیش از نیمی از جمعیت در شهرها زندگی می کنند که باعث شده اند با دو بحران عمده و به هم پیوسته زیست- محیطی و جمعیتی روبرو باشیم. الگوی رشد و توسعه کالبدی به عنوان الگوی فضایی فعالیت های انسانی تعریف می شود و پراکندگی نامعقول آن آثار نامطلوبی بر محیط کالبدی فضایی جوامع می گذارد. تلاش های زیادی برای بر طرف ساختن آثار منفی گسترش کالبدی پراکنده شهرها به عمل آمده که عمده ترین آنها راهبرد رشد هوشمند است. نوع تحقیق کاربردی و روش بررسی آن توصیفی- تحلیلی و همبستگی است. داده ها و اطلاعات مورد نیاز از طریق اسناد، مجلات، کتب مرتبط با موضوع و سازمان های مختلف جمع آوری گردیده است. نتایج تحقیق نشان میدهد که بین نواحی شهردر زمینه تناسب با شاخص های رشد هوشمند شهری، تفاوت قابل توجهی وجود دارد که در این خصوص جهت توسعه آتی شهر، ضروری است که توجه ویژه ای به نواحی با رتبه پایین شود.

کلیدواژه ها:

رشد هوشمند ، اسپرال شهری ، شهر تهران