بررسی جایگاه باغ ایرانی به عنوان فضای عمومی و فعال شهری در بهبود کیفیت بصری محیط

تحولات قرن حاضر به شکلی گسترده باعث دگرگون شدن زندگی و به تبع آن الگوهای سکونتی و محلات و مساکن و… شده است. ورود سریع و حساب نشده تکنولوژی های جدید و همچنین عوض شدن سیستم زندگی و ارزشهای حاکم و سیاست گذاری های غلط از جمله عوامل مهمی بوده اند که در تخریب محلات و شکل گیری بی حساب بافت های جدید نقش عمده ای را ایفا کرده اند فضاهای معماری و شهری پدیده های کالبدی هستند که بازتاب بسیاری از خصوصیات فرهنگی، اجتماعی و تمدنی یک جامعه را دارا می باشند. از این رو می توان آنها را تجسم کالبدی بخشی از تاریخ و فرهنگ جامعه به شمار آورد. آنچه که در قرن حاضر مورد توجه قرار گرفته است، در معماری ایرانی با مفهومی بسیار غنی و با عنوان باغ ایرانی سال هاست که مورد بحث در ادبیات و متون معماری و شهرسازی بوده است. متاسفانه در شهرسازی امروز ما، هر روز بیش از گذشته باغ ایرانی به معنایی که عموم می شناسند، از محیط شهرهای ما رخت برمی بندد .در بسیاری از شهرهای امروزی، فضاهایی تحت عنوان باغ، پارک، فضای سبز و ... ایجاد می شود که طراحی و اجرای آنها معمولا با شیوه های سلیقه ای و بدون بهره مندی از یک مبانی نظری در عرصه باغ سازی صورت می گیرد. دقت در نمونه بوستان ها و پارک های معاصر این نکته را روشن می کند که جامعه ایران به عنوان تمدنی که خود ایجادکننده باغ و دارای یکی از سبکهای مهم باغ سازی در جهان است، فاقد روشنی جدید برای طراحی باغ و پارک است. این روش جدید می تواند از باغ سازی ایرانی الگو بگیرد یا خوانشی مجدد از باغ ایرانی باشد؛ از این رو قبل از هر اقدامی لازم است که این پدیده منحصر به فرد به درستی شناخته شده و در پی آن معیارهایی براساس سبک باغ ایرانی برای طراحی فضاهای سبز مدرن که با زندگی امروز تناسب داشته باشد تدوین و به مرحله اجرا گذارده شود.هدف از ارائه این مقاله ارائه راهکارهایی به منظور بهره گیری از باغ ایرانی به عنوان یک فضای عمومی و فعال شهری در بهبود کیفیت بصری محیط و ارتقاء منظر شهری پایدار می باشد.×روش تحقیق در این پژوهش با توجه به ماهیت بحث به صورت توصیفی-تحلیلی و در بستر مطالعات کتابخانه ای می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، باغ ایرانی ، پارک ، پایداری ، منظرشهری