بررسی علمکرد مکانیکی و دوام بتن ترمیمی اصلاح شده با لاتکس بر پایه استایرن بوتادین رابر و پلی وینیل استات

ملات و بتن سیمانی به رغم کاربردهای گسترده، عیوب و ضعف هایی هم دارد. از جمله این ضعف ها پایین بودن مقاومتکششی و خمشی و جمع شدگی زیاد زمان خشک شدن در ترمیم و ضعف مقاومت شیمیایی در مقابل خوردگی است. برخیاز این ضعف ها را می توان با ملات یا بتن اصلاح شده با پلیمر برطرف کرد. در تحقیق انجام شده از دو نوع لاتکس (استایرن بوتادین رابر و پلی وینیل استات) در ساخت بتن اصلاح شده با لاتکس (LMC) در 3 درصد مختلف (10%- 15%- 20%) استفاده شده است. در این تحقیق به بررسی ویژگی های مکانیکی و دوام بتن به عنوان بتن ترمیم بر روی لایه بتن قدیمی خارج از سرویس و عملکرد پرداخته شده است. آزمایش های انجام شده بر روی LMC شامل کارایی بتن، مقاومت های خمشی، کششی و فشاری، تخلخل کل و جذب آب و میزان جمع شدگی است. نتایج بدست آمده نشان دهنده بهبود عملکرد در مقاومت خمشی و کششی بتن ساخته شده با لاتکس SBR و کاهش مقاومت فشاری بتن اصلاح شده با SBR و PVC و همچنین کاهش جذب آب و تخلخل و در نتیجه آن کاهش جمع شدگی بتن ساخته شده بر پایه SBR است.

کلیدواژه ها:

بتن پلیمری ، لاتکس ، استایرن بوتادین ، ونیل استات ، بتن ترمیمی