بهینه سازی موقعیت حسگرها جهت شناسایی خرابی در سازه ها با استفاده از پاسخ های حوزه زمان

هدف از این مطالعه، تعیین موقعییت بهینه حسگرها با استفاده از روش های بهینه سازی جهت شناسایی خرابی درسازه ها می باشد. در گام اول جهت کاهش فضای جستجو، از اشکال مدی کامل و اشکال مدی بازسازی شده سازه بااستفاده از روش کاهش بهبودیافته (IRS)، تابع هدفی در بهینه سازی تشکیل و با حداقل نمودن آن به وسیله الگوریتم تکامل تفاضلی گسسته (BDE)استفاده قرار می گیرد. از آنجا که موقعیت نهایی حسگرها نقش اساسی در جواب مسئله دارد، درگام دوم از الگوریتم تکاملتفاضلی گسسته جهت تعیین موقعیت بهینه حسگرها استفاده می شود. جهت شناسایی خرابی از حداقل سازی یک شاخصهمبستگی مبتنی بر پاسخ های شتاب سازه بوسیله الگوریتم بهینه سازی جایا استفاده می شود. جهت بررسی کارایی روشپیشنهادی، یک سازه قاب دو بعدی تحت خرابی های چندگانه و مقادیر مختلف نویز مورد بررسی قرار می گیرد. همچنینشدت و مکان خرابی بدست آمده با در نظرگرفتن موقعیت بهینه حسگرها با شدت و مکان خرابی بدست آمده با در نظرگرفتن موقعیت های تصادفی برای حسگرها مقایسه می شود. نتایج عددی نشان دهنده موفقیت روش پیشنهادی در یافتنمکان بهینه حسگرها جهت شناسایی مکان و شدت خرابی در سازه های قابی دارد.

کلیدواژه ها:

شناسایی خرابی ، موقعیت بهینه حسگر ، تکامل تفاضلی گسسته ، الگوریتم جایا ، روش کاهش بهبود یافته