تبیین رابطه حس تعلق و سطوح معنای مکان در مولفه های انعطاف پذیری فضا در مدارس تهران

بحث انسان و بیگانگی وی در محیط های معاصر، به چالشی مهم در مطالعات روانشناسی محیط تبدیل شده است. ازنظر رلف تعلق به مکان نشان دهنده روابط بین افراد و مکان ها، و معنای مکان، جوهره مکان و یا معنای نمادین از مکاناست که تعریف هویت فردی و فرهنگی مردم است . مکان های آموزشی در حوزه ی ارتباط انسان با محیط اهمیت دوچندانی دارد که به نظر می رسد متاسفانه بر خلاف بایدهای لازم، مشخصه های لازم را دارا نمی باشند و از طرفی دیگر اگردانش آموزان در فضاهای آموزشی انعطاف پذیر قرار گیرند، می توانند با آن محیط ارتباط برقرار کنند که این مفهوم عاملیمهم در هماهنگی میان فرد و محیط است که باعث بهره برداری بهتر از محیط و احساس تعلق و تداوم حضور در آن میشود. اما از نظر مخاطبان فضا نگاه به این امر چگونه بوده و چه انتظاری از برقرای سطوح معنا در فضاهای آموزشی دارند هدف، تبیین رابطه حس تعلق و سطوح معنایی مکان در مولفه های انعطاف پذیری فضای مدارس و تعیین سطحرضایتنمدی دانش آموزان از برقرای سطوح معنا می باشد. ارزیابی و سنجش حس تعلق از طریق پرسشنامه و هچنین ثبتمشاهدات پژوهشگر در چارچوب تعریف شده، صورت گرفته است. روش تحقیق در پژوهش پیش رو با توجه به ماهیت چندوجهی تحقیق از منظر بررسی شدت حس تعلق از نوع کمی_پیمایشی بوده است و به طور کلی از نوع مطالعه ی کیفی وبررسی توصیفی بوده که به لحاظ معیار زمانی،مقطعی ،به لحاظ ماهیت ، کاربردی بوده است . روش پژوهش حاضر، اثباتگرایانه و از نوع پژوهش کمی می باشد. در فاز گردآوری داده ها روش اتخاذ شده روش پیمایشی می باشد و و در فاز بحثو تحلیل نیز، روش پژوهش مبتنی بر دلایل آماری و با ماهیت توصیفی تبیینی می باشد.در پایان پژوهشگر به ارائه ی راهکاری نو آورانه جهت تبیین رابطه حس تعلق و سطوح معنایی و مولفه های اصلی آننظیر تمایزعملکردی و فعالیتی و تمایز در عناصر طبیعی مکان و عناصر و ساختار کالبدی و تبیین مولفه های انعطافپذیری فضا در مدارس تهران نظیر چند عملکردی بودن فضا و ارتباط درون و بیرون و ... به دنبال ایجاد یک محیطمشارکتی برای افزایش سطح یادگیری افراد می باشد .

کلیدواژه ها:

حس تعلق ، معنا ، سطوح معنایی ، مولفه های انعطاف پذیری فضا ، مدارس تهران