تحلیل مفهوم اجتماع پذیری در فضاهای جمعی شهری (نمونه پژوهی: پلازاهای شهری)

امروزه با شهرهایی مواجه هستیم که در طول زمان و در نتیجه رشد و توسعه دچار سردرگمی و بلاتکلیفی در کلیاتو جزئیات شده و اثرات منفی بسیاری بر شهروندان خود باقی گذاشته اند. شهری با حرکت بی وقفه بین خانه و محل کار،شهری عاری از فضاهای جاری و سرزنده میان این دو نقطه، شهری که شهروند نمی تواند به تفحص و تدبر در خود ومحیط اطراف بپردازد و یا با دیگران در روابطی چهره به چهره قرار گیرد.به عبارت دیگر برخلاف گذشته که مردم در پیارتباط با همسایگان، همکاران و بطور کلی همشهریان خود بوده اند، امروزه مردم تلاش می کنند که هر چه بیشتر ازیکدیگر دور شوند. پلازاهای شهری به عنوان یکی ازفضاهای مهم جمعی می تواند زمینه ساز شکل گیری رویدادها،روابطچهره به چهره وبطور کلی تعاملات اجتماعی که لازمه ی تحقق اجتماع پذیریست،گردد. در همین راستا این پژوهش سعیدارد با فهم مفهوم اجتماع و اجتماع پذیری و ابعاد آن ها ، زمینه تجلی این مفاهیم را درپلازاهای شهری به عنوان یکنمونه از فضاهای جمعی بررسی کند. روش پژوهش مقاله پیش رو توصیفی، پیمایشی و تحلیلی است. جهت جمع آوریداده ها از اسناد و منابع کتابخانه ای، مشاهدات میدانی در مباحث اجتماعی و فرآیندهای شکل گیری اجتماع پذیریتوسط افراد در فضای جمعی موجود استفاده شده است.نتایج این پژوهش حاکی از آن است که درکنار پرداختن به ابعادکالبد،کارکرد،معنا به بعددسترسی، مقیاس،حرکت،اجتماع،ادراک و عاطفه نیز باید پرداخته شود. توجه به ایجاد زمینه شکلگیری فعالیت های انتخابی واجتماعی درمیان سه گروه ازفعالیت عمده ،همچنین تامین آسایش وآرامش فیزیکی وروانیاستفاده کنندگان ازفضا،وجودمبلمان شهری مناسب وایجاد احساس امنیت از امور حیاتی درشکل گیری پلازاهای شهری می باشند.

کلیدواژه ها:

اجتماع ، اجتماع پذیری ، فضا ، فضاهای جمعی ، پلازا شهری