بررسی رابطه بین خودتنظیمی و خودکارآمدی با فرسودگی تحصیلی دانش آموزان پسر متوسطه دوم شهرستان بابل

هدف کلی این پژوهش بررسی رابطه بین خودتنظیمی و خودکارآمدی تحصیلی با فرسودگی تحصیلی دانش آموزان پسر متوسطه شهرستان بابل می باشد. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه دانش آموزان دوره متوسطه شهرستان بابل که تعداد آنها 8000 نفر در سال تحصیلی 98-97 می باشد. حجم نمونه آماری بر اساس جدول کرجسی مورگان، 367 نفر تعیین گردید، روش انتخاب نمونه های تحقیق به صورت نمونه گیری تصادفی ساده می باشد. ابزار جمع آوری داده ها در این تحقیق عبارت است از: پرسشنامه فرسودگی تحصیلی برسو و همکاران (1997)، پرسشنامه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بوفارد، بوریس ورت، وزیو و لاروشه (1995) و پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی (MISES)، روایی صوری و محتوایی پرسشنامه ها با استفاده از نظرات اساتید راهنما و مشاور و چند نفر از کارشناسان تعلیم و تربیت مورد تایید قرار گرفت. پایایی این ابزارها با استفاده از روش آلفای کرونباخ به ترتیب 0/83، 0/76 و 0/81 محاسبه گردید. این تحقیق جهت جمع آوری داده ها از آمار توصیفی (میانگین، میانه، فراوانی و ...) و آمار استنباطی (همبستگی پیرسون، رگرسیون) استفاده گردید، جهت تعیین نرمال بودن داده ها از آزمون کالموگروف اسمینروف استفاده گردید. نتایج این تحقیق به طور کلی نشان داد که بین خودتنظیمی و خودکارآمدی با فرسودگی تحصیلی رابطه معنادار وجود دارد. خود تنظیمی و فرسودگی تحصیلی قادر به تبیین 38 درصد از واریانس خودکارآمدی تحصیلی می باشد.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی ، خودکارآمدی ، فرسودگی تحصیلی ، متوسطه دوم ، شهرستان بابل