تحلیل بهره گیری از طبیعت درمعماری معاصر به عنوان یک پارادایم درتلفیق سازه و معماری

معماری به عنوان یک علم و هم به مثابه یک هنر درطول تاریخ منشا آثار بسیاری از معماران و دوره های معماری بوده است و این مقاله سعی در شناسایی و نقش طبیعت درمعماری دارد و با توجهبه اینکه درمثلث طبیعت انسان و معماری ارتباطی همیشگی بوده است دراین بحث ابتدا ارتباط انسان با طبیعت از جنبه های شکلی بررسی می شود که استفاده از طبیعت به عنوان یک پارادایم بصورت یک بعدی و سه بعدی و یا حالت انتزاعی باشد مکانیزم و فرم درمخلوقات طبیعت آنچنان هوشیارانه است که می تواند بهترین معلم باشد نظام ساختاری موجودات زنده و نحوه اندیشه لانه سازی آنان هماهنگ با اطراف و پاسخگویی نیازهای فیزیکی و وجودی خود است درادامه به الگوی طبیعت و نمایش آن در اثار معماری معاصر قرن بیستم اشاره می شود و از معماری حال حاضر که گرایش به طبیعت چه به شکل مفهومی و یا فرمی به کرار مشاهده می شود مصادیقی به تشریح گنجانده شده است.