جذب فیزیکی همزمان دی اکسید کربن و سولفید هیدروژن در حلال های آلی توسط غشا الیاف تو خالی

بیشتر حلال های فیزیکی مورد استفاده در جداسازی گازهای اسیدی نظیر متانول، پروپیلن کربنات، سلکسول n- فورمیل مورفولین و غیره، طبیعتی آلی دارند و دارای کشش سطحی کمی هستند. از سوی دیگر، آب یا حلال سبز، دارای قابلیت حلالیت نسبتا کم می باشد. به منظور بررسی عملکرد جاذب های فیزیکی در تماس دهنده های غشایی، جاذب هایی که در تماس دهنده های مرسوم کاربرد صنعتی دارند مورد مطالعه قرار گرفته اند و از میان آن ها با توجه به خواص فیزیکی 4 مورد انتخاب گردید که عبارت هستند از پلی کربنات (pn) و n- متیل پیرو لیدون ()NM) متانول (MeoH) و آب. با استخراج خواص فیزیکی و شیمیایی لازم برای این مواد از مراجع مختلف، کار شبیه سازی برای یافتن کارایی آن ها در تماس دهنده های غشایی انجام شد.

کلیدواژه ها:

حلال آلی ، غشا الیاف تو خالی ، جذب دی اکسید کربن ، جذب سولفید هیدروژن