توسعه دانایی در سازمانها

پریگوگین برنده جایزه نوبل و یکی از دانشمندان توسعه معتقد است بزرگترین عامل عقب ماندگی کشورهای در حال توسعه به عالمی باز می گردد که اکثر مرم و حتی نخبگان آن کشورها از آن غافلند. زیرا آنها بر این گمان هستند که می توان دانش و دانایی را از دیگر کشورها خرید و وارد کشور کرد. اما واقعیت خلاف آن را ثابت کرده است. تجربه کشورهای بزرگ در حال توسعه طی چند دهه گذشته نشان می دهد علی رغم سرمایه گذاری های وسیع چندین میلیاردی نه تنها میانگین تولید ناخالص افراد افزایش نیافته است بلکه وابستگی آنان بیشتر از گذشته شده است. تقریبا تمام کشورهای خاورمیانه و بسیاری از کشورهای در حال توسعه از این واقعیت رنج می برند. امروزه به وضوح مخص شده است که سرمایه گذاری از طریق خرید تجهیزات و احداث کارخانه و ... نه تنها منجر به انتقال دانائی و توسعه دانایی منشده است. بلکه این تصور که دانایی را با وارد کرد ن تکنولوژی و یا خرید آن بدون نظام کارآمد مدیریت دانایی می توان جذب کرد و آن را توسعه داد تقریبا تصوری باطل و نوعی خیالپردازی کودکانه تلقی می شود. بنابراین با اطمینان باید گفت مراکز علمی و پژوهشی کشور کشور صرفا با خرید دانش و یا استفاده از آن نمی توانند به توسعه دانایی کمک کنند، بلکه نظام ساختارمند در مدیریت دانایی لازم است تا بتواند محیط مناسب یادگیری تبادل اندیشه بوجود آورد و با آفرینش روشهای نوین علمی و انطباق آن با نیازهای جامعه به توسعه دانایی بپردازند و تنها نهاد مدیریت دانایی به عنوان یکی از نظامهای راهبردی در سازمانها قادر است به توسعه دانش و نهادینه کردن آن در کشور بصورت بومی و خودجوش کمک کند. به همین جهت است که پریگوگین درکنفرانس توکیو (دانشگاه روم) اعلام کرده است که مسائل یک فرهنگ ممکن است بر محتوا و سیر تکوین نظریه های علمی اثر بگذارند او معتقد است نظریه های علمی فارغ از ارزشگذاری نیستند. رنه مائو دبیر کل سابق یونسکو نیزز در تعریف توسعه جمله زیبائی دارد او معتقد است توسعه زمانی تحقق می یابد که علم به فرهنگ تبدیل شود. کسی که فکر می کند علم را می توان به سادگی خرید، اولین قدم را در عقب ماندگی علمی آن کشور برداشته است.