پیش بینی پذیری اخلاقی سازمان و توسعه منابع انسانی

جستار از نسبت بین پیش بینی پذیری اخلاقی سازمان و توسعه منابع انسانی آن مسئله نوینی است که مورد توجه محققان قرار نگرفته است . پیش بینی پذیری خصلتی در سازمان است که محیط را قادر به پیش بینی عملکرد سازمان در خصوص پای بندی به حقوق محیط می کند . این تعریف بر تصوری سیس تمی نگر و روی آورد راهبردی بر اخلاق حرفه ای تأکید می کند . رهیافتی که نشان می دهد پیش بینی پذیری سازمان با مسئولیت پذیری آن در قبال حقوق محیط همبستگی دارد . مسئله تحقیق حاضر را به دو صورت می توان مطالعه کرد : مطالعه تحلیلی پرده از نسبت بین دو عنصر مهم یعنی پیش بینی پذیری اخلاقی سازمان و توسعه منابع انسانی برمی دارد و حتی به کشف اینکه این نسبت به صورت همبستگی است، نایل می شود . تحلیل عوامل مؤثر بر پیش بینی پذیری و نیز تحلیل آثار زیانبار پیش بینی ناپذیری سازمان به چنین نتیجه ای می انجامد . روی آورد دوم، مطالعه تجربی است که میزان تأثیر و تأثر را به نحو کمّی به دام تجربه می اندازد . در این مقاله با اخذ روی آورد اول، به طرح مسئله برای محققان تجربی بسنده شده است .

کلیدواژه ها:

مسئولیت پذیری سازمان ، پیش بینی پذیری اخلاقی ، توسعه منابع انسانی ، حقوق محیط ، تحویلی نگری