بررسی نقش معماری زمینه گرا در طراحی موزه با توجه به قابلیت های محیطی

موزه فضایی ارزشمند در دنیای معاصر است، چرا که محیط پیرامون و فرهنگ هر منطقه ایی را به انسان ها شناسانده و یادآور تاریخ و دست آوردهای بشر می باشد. ارایه کالبدی خاص برای به نمایش گذاشتن آثار در موزه ها نیازمند شناخت معماری زمینه می باشد. معماری زمینه گرا از بطن تاریخ، اقلیم و فرهنگ هر جامعه ایی نشات می گیرد، این رویکرد در معماری می تواند در طراحی فضاهای موزهایی نقش بسزایی در تاثیر عناصر و المان های معماری داشته باشد و اثر محیط بر انسان را مستقیم داشته باشد. ضرورت توجه به نیاز انسان با توجه به ذهنیت او در کالبدهای موزهایی و نیز قابلیت محیط برای اثر مثبت بر تطبیق عینیت انسان در محیط می تواند ادراک انسان را از محیط بالا برده و نقش دعوت کنندگی داشته باشد، در واقع این کالبد برای به نمایش گذاشتن اثر نیازمند شناخت قابلیت های محیطی و نیازهای انسان در فضا هستند. در بررسی های انجام شده می توان فضاهای موزه ایی برای نمایش آثار جدید را با ترکیب مولفه هایی چون؛ ادراک انسان از محیط، مقیاس انسانی در فضا، خوانایی، استفاده از عناصر تاریخی و فرهنگی با توجه به معماری زمینه را وابسته نمود. تحقیق حاضر با استفاده از روش توصیفی تحلیلی در جهت ارایه کالبدی نو برای به نمایش گذاشتن هنر دیجیتال در راستای مولفه های محیطی و انسانی قدم برداشته است. در این پژوهش سعی بر آن است تا با طراحی موزه ایی با رویکرد معماری زمینه گرای تاریخی و فرهنگی به ترکیب فضا با قابلیت های محیط و ادراک بهتر انسان از فضا رسید، تا طرحی پیوسته خوانا و با ارزش برای انسان در بعد زمان برسیم.

کلیدواژه ها:

معماری زمینه گرا ، موزه ، طراحی معماری ، قابلیت محیط