بررسی کیفیت معماری محیط در طراحی مرکز آموشی تفریحی کودکان با رویکرد ارتقا سلامت روانی در شهر تبریز (نمونه موردی کانون پرورشی فکری کودکان و نوجوانان)

امروز عرصه تحرک و خود نمایی کودکان روز به روز کوچکتر و محدودتر می شود. بزرگسالان آگاهانه یا نا آگاهانه در بسیاری از موارد، شهرها را برای برآوردن نیازهای روزمره خود ساخته و آماده می کنند، در شهرهای امروزی جایگاه مناسبی برای کودکان تعریف نشده است. با توجه به اینکه بخشی از آگاهی و توانایی های کودک وابسته به تجربیاتی است که از حضور در محیط به دست می آورد. بنابراین محیط باید محرک و مشوق یادگیری، خلاقیت و فرآیند حل مسیله باشد، در عین حال نیازمند آن است که امنیت و آسایش روانی و جسمی کودک را تامین کند تا کودک بتواند فارغ از عوامل بازدارنده و کاهنده ی تمرکز، فکرش را پرواز دهد و تجربه ی جدیدی کسب کند.روش تحقیق توصیفی - تحلیلی است و روش استدلال قیاسی و روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای است. هدف از انجام این تحقیق ارتقای سطح سلامت روانی کودکان درباره طراحی مراکز آموزشی - تفریحی کودکان و تحلیل آنها می باشد. پس از بررسی نتایج به دست آمده از مقایسه ویژگی های نمونه موردی داخلی، پیشنهادهایی برای طراحی ارایه داده شد.

کلیدواژه ها:

اصول طراحی ، ارتقا ، سلامت روانی ، آموزشی