نگرشی نو در رابطه ی میان معماری و سازه

در دوره معاصر، چه در جهان غرب و چه در شرق، مرز میان معماری و سازه نسبتا دشوار و همچنین زبان معمار و مهندس سازه از یکدیگر جدا شده است. این امر باعث مشکلاتی می شود که از جمله آن میتوان به عدم ایجاد یک گفتگو معنی دار در طول فرآیند طراحی میان معمار و مهندس سازه اشاره کرد. در واقع این مهم نشان از آن دارد که در برخی موارد معمار و مهندس سازه به نظریات مشترکی در امر طراحی دست نمی یابند و در نهایت محصول نهایی مثمر ثمر واقع نمی شود. هدف از این مقاله این است که با توصیف رابطه میان معماری و سازه، یک سیستم واحد در فرآیند طراحی و در نهایت یک طراحی یکپارچه ی جامع تر و معنی دارتر ارایه شود. روش تحقیق نیز مطالعه کتب و مقالات منتشر شده فارسی و لاتین مرتبط می باشد، که پس از مطالعه این منابع و بررسی موضوعاتی از قبیل روابط میان معماری و سازه، تاثیر طبیعت در این روابط و ... این نتیجه بدست آمد که با استفاده از ترکیب معماری و سازه در راستای ارایه یک سیستم واحد جامع با یک زبان مشابه، دو رشته می توانند یک گفتگوی سازنده تر و معنی دارتر داشته و بنابراین ساخته های موفق تر با طراحی عمدتا یکپارچه ایجاد نمایند.

کلیدواژه ها:

فرم ، عملکرد ، انقلاب صنعتی ، طبیعت ، همپوشانی