معماری بیوفیلیک در برنامه ریسی با رویکرد طراحی پایدار

افزایش جمعیت و به ویژه تکنولوژی و عدم تناسب آن با محیط زیست و نیز تغییر سطح فرهنگ و تمدن انسان ها در طی دوران ها، به خصوص قرن اخیر و خلاصه عدم توجه به روابط بین نیازهای انسان و محیط زیست، موجب تغییرات وسیع و بر هم خوردن شرایط طبیعی و اکوسیستم ها در بسیاری از نقاط جهان شده است. پایداری به عنوان یکی از مباحث مطرح در کلیه عرصه ها، به ویژه در عرصه فضاهای شهری و معماری بوده است. این موضوع می تواند از طریق سه مولفه اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی در کنار یکدیگر به تعادل برسد. آنچه که در معماری روز دنیا با عناوینی چون معماری پایدار معماری اکولوژیک معماری سبز و یا معماری بیوفیلیک به وفور مطرح میگردد به دنبال مشکلات متعدد زیست محیطی و همچنین عدم انطباق معماری با نیازهای انسان بوجود آمده است این مباحث زاییده ی مقوله ای با عنوان توسعه ی پایدار است که در پایان هزاره سوم میلادی در پی تغییراتی در نگرش انسان به روش زندگی و به ویژه به محیط زیست خود و به منظور ترسیم جهانی که در آن نظامهای انسانی و طبیعی بتوانند با یکدیگر ادامه حیات دهند شکل گرفته است. بیوفیلیک، طراحیست که نه تنها در گریز و ستیز از طبیعت نبوده بلکه مکمل آن باشد و بتواند از طبیعت به عنوان عاملی تاثیرگذار در راستای ارتقا کیفیت زندگی بهره جوید. هدف اصلی این مطالعه آن است که به تبیین نقش محیط و شکلهای مبتنی بر طبیعت در ایجاد معماری با عملکرد منطبق با نیازهای انسانی بپردازد.

کلیدواژه ها:

معماری بیوفیلیک ، توسعه ی پایدار و برنامه ریزی و طراحی