ارزیابی الگوهای بهینه و هوشمند در شهر با تاکید بر پارامترهای توسعه پایدار

از شروع هزاره سوم تاکنون شاهد همگرایی فناوری های نانو، زیست فناوری، اطلاعات و ارتباطات و علوم شناختی در قالب حوزهای واحد به نام NBIC بودهایم که در جوامع بشری، در صنعت و به ویژه در حوزه مدیریت شهری و هوشمندسازی شهرهای از پیش موجود ( مانند تهران و نیویورک ) یا طراحی هوشمند شهرهای نوپدید تاثیرگذار بوده است. اکنون شهر هوشمند به شهری گفته می شود که دارای مولفه های هوشمند شامل اقتصاد هوشمند، ترابری هوشمند، محیط زیست هوشمند ( پایدار )، شهروندان هوشمند، سبک زندگی هوشمند و مدیریت اداری هوشمند است. در ایران نیز طبق آخرین تصمیمات اتخاذ شده در وزارت کشور، هوشمندسازی حداقل پنج شهر ارومیه، اصفهان، تبریز، مشهد و تهران هدفگذاری شده است با در نظر داشتن سیاست های کلی توسعه کشور، برنامه ریزی آینده نگر و فراکنشی برای تحقق شهرهای هوشمند باید با رویکرد الگوی ایرانی اسلامی و اقتصاد مقاومتی تدوین شود. حرکت بدین سمت و سو، به تدوین چارچوب هایی برای اداره شهر هوشمند و پرکردن خلاهای حقوقی در حوزه های قانونگذاری و مقررات گذاری، سرمایه گذاری و دسترسی آسان و مطمین به سرمایه، دسترسی به تحقیق و توسعه و فناوری پیشرفته، ظرفیت سازی کارآفرینان، تنظیم محیط کسب و کار در شرایط جدید بازار و فرهنگ سازی برای زیستن در سازگاری با بوم سازگان جدید شهر هوشمند نیاز دارد. با توجه به موضوع مورد مطالعه، با رویکردی تحلیلی توصیفی به شناخت ویژگی های الگوهای بهینه شهر هوشمند بعنوان شاخص ها پرداخته شده و با محاسبه امتیاز هر یک از شاخص ها و بررسی و ارزیابی آنها، موثرترین نتایج حاصل هوشمندسازی شهرها مطرح می شوند. این تحقیق نشان می دهد نیاز و هزینه اصلی شهرهای هوشمند، ایجاد زیرساخت های شهری گسترده ای است که نه تنها از منظر اقتصادی سودآوری و بهینه سازی را به همراه دارند، بلکه کیفیت زندگی شهروندان را به طور مطلوب ارتقاء می دهند. از بررسی جدول نهایی که نتایج تحقیق در آن منعکس شده است مشاهده می شود که ایجاد صرفه اقتصادی کلان دارای بیشترین کمیت عددی بوده و در نتیجه از تاثیر حداکثری برای هوشمندسازی برخوردار است. عامل مهم دیگر امکان دسترسی به اطلاعات دقیق در زمینه ایجاد شهرهای هوشمند می باشد.

کلیدواژه ها:

الگوهای بهینه ، شهر هوشمند ، پارامترهای پایدار ، زیست فناوری ، مدیریت شهری