بررسی کانسپت زمینه گرایی در آثار معماران شرق

معماری زمینه گرایی بر زمین مداری و پیوند محیط با فضا تاکید دارد و یا درک پیام بستر خود شکل می گیرد و در واقع پیامی را که بستر معماری به او انتقال داده به عینیت رسانده و طراحی می کند. در نتیجه ساختمان جزه کوچکی از طبیعت خواهد بود. در این نوع معماری هر بنایی براساس زمینه های فرهنگی اجتماعی، تاریخی، کالیدی و اقلیمی و شرایط خاصی آن سایت و ساختمان طراحی و اجرا می گردد. معماری زمینه گرا تلاشی است برای نشان دادن توان محیط مطلوبی بصری در مقیاسی کلان تر از معماری در حوزه کشورهای اسلامی عصر معاصر اندیشمندان و معماران ینامی همچون حسن فتحی و نادر خلیلی و چارلز کوریا و در دوران عثمانی معمار سینان با احساس ضرورت موضوع زمینه گرایی یه خلق آثاری قابل توجه و تامل اقدام نمودند، در این مقاله سعی می شود تا جایگاه معماری بومی در کارها و اندیشه های این معماران متفکر، مورد بررسی قرار گیرد. یرای اینکه بتوانیم تصویری روشن تر از تاثیر کارهای این معماران ارایه دهیم، لازم است کارهای فتحی، خلیلی، معمار سینان و چارلز کوریا را بصورت مقایسه ای، مورد بررسی قرار دهیم جنیشی که فتحی در مصر سردمدار آن بود، یا تاخیر زمانی و بصورت هوشمندانه ای توسط خلیلی در ایران و سپس آمریکا دنیال شد، معمار سینان در ترکیه عثمانی و چارلز کوریا در هند پیشرو آن بودند. این پژوهشی از نظر روش توصیفی تحلیلی است. گردآوری اطلاعات از طریق مطالعه اسناد کتابخانه ای و منابع اینترنتی صورت گرفته است.

کلیدواژه ها:

طراحی معماری ، زمینه گرایی ، کانسپت ، معماران معاصر