بررسی میزان زنده ماندن مخمر ساکرومایسس سرویزیه بیان کننده میوگلوبین انسانی در حضور اسید استیک و پراکسید هیدروژن

میوگلوبین که یک پروتئین انتقالی است تسه یل کننده انتشار اکسیژن در عضله اسکلتی و قلمی می باشد. مطالعات اخیر نشان داده است که غلظت درون سلولی میوگلوبین با میزان سیتوکروم اکسیداز متناسب است. سیتوکروم اکسیداز مولکولی است که در طی فرآیند آپوپتوز از میتوکندری رها می شود. در طی دهه گذشته، مطالعات انجام شده در مخمر بیانگر وجود یک سیستم آپوپتوزی می باشد که نشان می دهد برخی از مسیرهای آپوپتوزی آن با مسیرهای آپوپتوز پستاندران مشابه است. بر همین اساس در این تحقیق، میوگلوبین انسانی پس از الحاق در پلاسمید به مخمر ساکرومایسس سروپزیه ترانسفورم گردید. سپس در حضور غلظتهای مختلف اسیتکاسید و پراکسیده یدوژن میزان زنده ماندن مخمرها با استفاده از روش لکه گذاری مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که سوش (426)(ADH,2μ) بعد از انکوباسیون در حضور اسیتک اسید میزان زنده ماندن کمتری را در مقایسه با سوش (416) (CYC, CEN) نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

میوگلوبین ، مخمر ساکرومایسس سرویزیه ، مرگ سلولی ، استیکاسید