بررسی مقایسه ای تمایل اتصال VHH تک ظرفیتی و دوظرفیتی با آنتی ژن و تأثیر انواع مختلف لینکر بر عملکرد آنتی بادی های دوظرفیتی

ناحیه متغیر زنجیره سنگین آنتی بادی شتری (VHH یا نانوبادی) که فاقد زنجیره سبک است، کوچکترین قطعه ای است که قادر است بخوبی با آنتی ژن برهمکنش دهد. مطالعات مختلف نشان داده اند که اشکال دوظرفیتی نانوبادی تمایل بالایی برای اتصال به آنتی ژن را دارد. در مطالعه حاضر، Docking اشکال تک ظرفیتی و دوظرفیتی نانوبادی اختصاصی cAb-RN05 با RNase انجام شد. ساختار سه بعدی نانوبادی و RNase از بانک اطلاعات PDB گرفته شد. ساختار سه بعدی اشکال دوظرفیتی که با لولای آنتی بادی های IgG1b, IgG3 و IgG2c و لینکرهای مصنوعی پلی گلایسین و پلی آلانین به هم متصل شده اند، توسط سایت Phyre پیشگوییه شد. Docking اشکال مختلف نانوبادی با آنزیم RNase انجام شد. بهترین حالت اتصال آنتی بادی به آنتی ژن در نظر گرفته شد تا بهترین انرژی اتصال بدست آید. تفاوت قابل توجهی بین انرژی حاصل از Docking شکل تک ظرفیتی با اشکال دوظرفیتی مشاهد شد و میزان این انرژی برای اشکال دوظرفیتی کمتر بود. همچنین این نتایج نشان می داد که لینکرهای طبیعی تمایل بهتری برای اتصال به آنتی ژن دارند. برای تأئید نتایج حاصل از Docking اشکال مختلف نانوبادی cAb-Lys3 نیز با آنزیم لیزوزیم انجام شد و نتایج حاصل را تأئید کرد. بنابراین می توان نتیجه گفت که اشکال دوظرفیتی در مقایسه با نوع تک ظرفیتی قابلیت بالاتری در برهمکنش و مهار آنتی ژن داشته در این بین اشکال ایجاد شده به کمک لینرهای طبیعی بخصوص ساختارحاوی لینکر لولای IgG3 قدرت اتصال بهتری دارند.

کلیدواژه ها:

، VHH ، آنتی بادی دوظرفیتی شتر ، Docking ، لینکر