تغییرات اپیژوتیک در کشت بافت

آیا امکان دارد که برخی صفات اکتسابی از طریق نسلها منتقل شوند؟ اپیژنتیک نظریه ای در زمینه توارث است که می گوید ژن دارای «حافظه ای» برای یک واقعه است. ممکن است دو نسل در معرض واقعه یا رخدادی قرار بگیرند و این رخداد در ژنهای آن نسل نشانگذاری شود و موضوع برای 4 یا 5 نسل بعد یا بیشتر ادامه یابد. در واقع تغییرات قابل توارث در عملکرد ژنها بدون تغییر در توالی DNA تغییرات اپیژنتیک گفته می شود. تغییرات الگوی متیلاسیون DNA در گیاهان تولید شده در کشت بافت ناپایدار و متغیر گزارش شده است. زمان تکثیر گیاه از کشت کالوس نقش مهمی در تغییرات مشاهده شده دارد، برگ های گیاهان نسلهای تأخیری تغییرات ژنتیکی و اپیژنتیکی کمتری نسبت به گیاهان نسل های اولیه نشان می دهد. در سیستمهای تکثیر مستقیم، ریزنمونه های مختلف از یک منبع گیاهی تفاوتهای زیادی در الگوی متیلاسیونی در نسلهای رشد یافته نشان می دهند. ماهیت مبدا ریز نمونه استفاده شده برای کشت بافت بسیار در تغییرات اپی ژنتیکی بعدی آن مؤثر است و توانایی باززایی گیاه در محیط کشت را تعیین می کند. کاهش قابلیت ارگانزایی در برخی گونه ها به دلیل افزایش در نشانگرهای اپیژنتیکی است. با توجه به پیامدهای منفی تغییر در توالی DNA، در نهایت این اماکن وجود خواهد داشت که بتوان واریته های گوناگون ایپیژنتیکی تولید کرد. علاوه بر آن این امکان وجود خواهد داشت که بتوان به طور مستقیم تنظیمات اپیژنتیکی را دستکاری کرد و راهی برای مهندسی اپیژنتیک در گیاهان دست یافت.

کلیدواژه ها:

اپیژنتیک ، کشتبافت ، متیلاسیون DNA ، تغییرات هیستونی ، بیان ژن