بررسی شاخه زایی برخی از ژنوتیپ های بادام

در این طرح از یک باغ 40 هکتاری کشت بادام، با توجه به برخی خصوصیات برتر، ژنوتیپ های خاص انتخاب و پلاک گذاری شده و از ژنوتیپ های انتخاب شده سه ژنوتیپ مورد آزمایش قرار گرفت. لازم به ذکر است این سه ژنوتیپ به عنوان بهترین درختان بادام در منطقه بود. روش کار بدین ترتیب بود که التدا به منظور جوان نمودن آنها پیوندک تهیه و روی پایه های بذری پیوند شد و تحت نام های M و I و G نامگذاری شد. پس از رشد پیوندک از جوانه های انتهایی و جانبی آنها نمونه گیری و در محیط های مختلف کشت با تیمارهای مختلف مورد تجزیه و تحلیل قرار رگفت. نمونه M در آزمایشات اولیه به دلیل عدم سازگاری و مرگ گیاهچه ها از آزمایشات حذف و بررسی های لازم در خصوص دو ژنوتیپ I و G ادامه یافت. در این آزمایشات بهترین محیط شاخه زایی برای ژنوتیپ G، محیط کشت MS تغییر یافته با غلظت هورمونی 0/01 میلی گرم در لیتر نفتالین استیک و 0/7 میلی گرم در لیتر بنزیل آدنین بود که میانگین شاخه زایی G در این محیط 3/9 شاخه در لوله آزمایش بود. بهترین محیط کشت برای شاخه زایی ژنوتیپ I نیز محیط کشت MS تغییر یافته حاوی 0/01 میلی گرم در لیتر نفتالین استیک اسید و 1 میلی گرم در لیتر بنزیل آدنین با میاگین شاخه زایی 4/4 شاخه در هر لوله آزمایش بود.

کلیدواژه ها:

شاخه زایی ، بادام ، کشت بافت