ارتقاء سلامت روان: پیش بینی خودکنترلی براساس نگرش مذهبی

خودکنترلی به عنوان یکی از مؤلفه های اصلی سلامت روان، توانایی پیروی از درخواست معقول، تعدیل رفتار مطابق باموقعیت، به تأخیر انداختن ارضای یک خواسته در چارچوب پذیرفته شده ی اجتماعی، بدون مداخله و هدایت مستقیمفردی دیگر تعریف شده است . اعتقادات و آموزههای مذهبی به عنوان یکی از عوامل تأثیرگذار بر خودکنترلی، با استفادهاز قوانین مختص به خود، موجبات امتناع انسان از برخی رفتارهای پرخطر مانند جرم وجنایات را فراهم می آورد. هدفاصلی پژوهش حاضر، بررسی تأثیر نگرش های مذهبی بر خودکنترلی در دانشجویان بود. به منظور دستیابی به اینهدف، نمونه ای مشتمل بر 159 دانشجو از جامعه ی آماری دانشجویان شهید باهنر کرمان به عنوان مشارکت کنندگاندر پژوهش با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات مورد نیاز ازپرسشنامه ی جهت گیری مذهبی آلپورت و پرسشنامه ی خودکنترلی تانجنی استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل داده هابا روش آماری تحلیل رگرسیون بیانگر آن بود که بین ابعاد خودکنترلی و نگرش مذهبی رابطه معنی داری وجود ندارد.مقاله حاضر با بحث دربارهی یافته ها و ارائه ی پیشنهادات پژوهشی بیشتر در این حوز به پایان رسیده است.

کلیدواژه ها:

خودکنترلی ، نگرش های مذهبی ، دانشگاه ، دانشجویان