پیش بینی خود تخریبگری بر پایه میزان تنیدگی، هیجان های منفی و خودتنظیمی هیجانی در دانشجویان

با توجه به حساسیت و افزایش شیوع رفتارهای خود تخریبی و نقش هیجانات بر سلامت فردی و بین فردی افراد، آگاهی از عوامل تاثیرگذار بر بروز خود تخریبی می تواند در کاهش آن موثر باشد. با توجه به اهمیت موضوع پژوهش و ضرورت بررسی متغیرهای مرتبط با خود تخریب گری، هدف پژوهش حاضر بررسی پیش بینی خود تخریبگری بر پایه میزان تنیدگی، هیجان های منفی و خودتنظیمی هیجانی در دانشجویان بود. بر این اساس روش همبستگی استفاده شد و تعداد 300 دانشجو از رشته های مختلف و مقاطع کاردانی و کارشناسی با روش نمونه گیری خوشه ای غیر تصادفی از بین دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی شهر تهران در سال تحصیلی 97 - 96 به عنوان نمونه انتخاب و پرسشنامه خود خودتخریب گری مزمن (کلی و همکاران، 1985 )، پرسشنامه راهبردهای تنظیم شناختی هیجان (گارنفسکی، کرایچ و اسپینهاون، 2001 )، پرسشنامه هیجانات مثبت و منفی واتسون و همکاران ( 1998 ) و مقیاس تنیدگی ادراک شده کوهن و همکاران ( 1983 ) را تکمیل کردند. یافته های حاصل از رگرسیون چند متغیره نشان داد که فاجعه سازی و عاطفه منفی مجموع ا قادرند 5 / 3 درصد تغییرات متغیر ملاک خود تخریب گری دانشجویان را به صورت مثبت پیش بینی کنند؛ همچنین یافته های همبستگی حاکی از آن است که بین عاطفه منفی و خود تخریب گری و بین خرده مقیاس فاجعه سازی و خود تخریبگری همبستگی مثبت و معنی داری وجود دارد ولی بین میزان تنیدگی و خود تخریبگری همبستگی معنی داری وجود ندارد. بر اساس نتایج این پژوهش می توان گفت هر چه میزان فاجعه سازی افراد در برابر آسیب ها و مشکلات زندگی بیشتر باشد، عواطف و احساسات منفی بیشتری را تجربه می کنند و رفتارهای خود تخریبی نیز در آنها بیشتر خواهد بود.

کلیدواژه ها:

خود تخریب گری ، تنیدگی ، هیجان های منفی ، خودتنظیمی هیجانی