افزایش پایداری اجتماعی با طراحی انعطاف پذیرمجموعه های مسکونی جهت دستیابی به تعادلی میان خلوت وتعامل اجتماعی

اسایش خانواده و فراهم اوردن امکان ارتباط مناسب آن بایکدیگر وباسایرنزدیکان نیازمند سلسله مراتبی ازخلوت درمعماری مسکن است چرا که مسکن به معنای جایی که ارامش درآن جاری است نیازمند انواع خلوت است اما ازسوی دیگر امروزه با افزایش جمعیت و درنتیجه نیازفزاینده به مسکن تراکم دربافت مسکونی به طور چشمگیری افزایش یافته است افزایش ارتفاع دراین مجموعه ها سطح تعاملات اجتماعی میان ساکنان را به میزان زیادی کاهش داده است و ساکنین این مجموعه ها دربسیاری موارد هیچگونه شناخت و ارتباط اجتماعی بایکدیگر ندارند انعطاف پذیری به معنای قابلیت تغییر درفضای ساخته شده و امکان تغیر آن برای دست یافتن به شرایط نیازها و استفاده های جدید است این تحقیق به روش اسنادی و ازطریق مطالعه کتابخانه ای انجام شدها ست و با تاکید برافزایش سطح تعاملات اجتماعی با بهره گیری ازطراحی انعطاف پذیردرفضاهای عمومی مجموعه های مسکونی می کوشد به این دومفهوم متقابل باهم دست یابد ازنتایج آن میتوان درجهت برقراری تعامل پویا میان نیاز به خلوت و تعامل اجتماعی و درنتیجه افزایش پایداری اجتماعی درمسکن بهره برد

کلیدواژه ها:

مجموعه مسکونی ، خلوت ، تعامل اجتماعی ، انعطاف پذیری ، پایداری اجتماعی