تحلیل رابطه دانش و نگرش ریسک خانوارها و آسیب پذری فیزیکی در برابر زلزله (نمونه موردی شهر زنجان)

یکی از تهدیداتی که آرامیش انسانها را به ویژه در شهرهایی که بر روی خطوط گسل واقع شده اند را به هم می زند، پدیده زلزله است. زلزله یک بلای طبیعی است و نمی توان از بروز آن جلوگیری کرد اما با برنامه ریزی فضایی مناسب می توان میزان خطرات جانی و مالی آن را کاهش داد و یکی از موضوعاتی که بیش شهرهای ایران از جمله سیرجان با آن روبرو می باشد موضوع آسیب پذیر بودن در برابر زلزله است که لزوم توجه به برنامه ریزی لازم پیرامون مصونیت شهر و آسیب کمتر آن را ضروری ساخته است. با توجه به مبانی نظری موجود، دو فرضیه بدین عبارت ارائه شد: 1- میزان آسیب پذیری فیزیکی در نواحی محل سکونت خانوارهای دارای پایگاه اقتصادی - اجتماعی پایینتر بیشتر است. 2 بین ظرفیت دانش و نگرش ریسک و میزان آسیب پذیری فیزیکی خانوارهای شهر سیرجان رابطه وجود دارد. جهت آزمون فرضیه ها، مفهوم دانش و نگرش ریست و نیز میزان آسیب پذیری فیزیکی از طریق روش شاخص سازی، تکنیک های AHP و SAW در قالب 8 معرف تعریف عملیاتی شد. داده های مورد نیاز از طریق پرسشنامه و روش نمونه گیری خوشه ای و از 350 خانوار نمونه (بر حس روش کوکران) بدست آمد و از طریقروشهای همبستگی پیرسون و اسپیرمن، واریانس یک طرفه و آزمون توکی تحلیل شد. نتایج ضمن تایید دو فرضیه نشان داد که محلات از نظر وضعیت دانش و نگرش ریسک مذکور با یکدیگر تفاوت معنادار دارند و میزان آسیب پذیری در نواحی سکونت خانوارهای دارای پایگاه اقتصادی - اجتماعی پایینتر، بیشتر است.

کلیدواژه ها:

زلزله ، آسیب پذیری ، دانش ، سیرجان ، تفاوت های اقتصادی - اجتماعی