تقویت فضاهای پایدار محلههای شهری در راستای دستیابی به سرمایههایی مکانی در شهر

محله نماد پایداری سکونت است. روابط همسایگی و پیوندهای محلی، مبنا و اساس مشارکت اجتماعی در سکونتگاه های انسانی به شمار میرود. در قدیم مناسبات قومی و مذهبی بر محله و روابط اجتماعی آن چیره بودکه با رشدشهرنشینی وجایگزینی نسبت جمعیت شهری به روستایی، ملاک مناسبات نیت در اثر افزایش شتاب و شدت رشد شهرنشینی و گسترش افسارگسیخته شهرها برپهنه های طبیعی هریه بیشتر ضعیف گردید. این موضوع رفته رفته باعث نن شد تا با از دست رفتن یکپاریگی و هویت در اجتماعهای کوچک، نظام محلهای نیت از هم پاشیده شود. لذا با طرح مقوله پایداری و تلاش جوامع برای دستیابی به توسعهای پایدار توجه به موضوع محله و بازافرینی مجدد آنها در شهرها اهمیتی دوچندان یافت. در این خصوص اگرچه در این بازافرینی بازگشت به ساختار سنتی محله )براساس معیارهاینژادی، قومی و...( امکانپذیر نیست، اما توجه به شاخصهای پایداری و تلاش برای تحقق توسعه محلهای پایدار به منظور دستیابی به اجتماعی مدنی ضرورتی دویندان مییابد. این پژوهش در راستای پاسخگویی به این پرسشها که محله یه نقشی را درجامعه شهری کنونی ایفا می- کند؟ و چگونه میتوان آنرا به سرمایهای مکانی در راستای توسعه پایدار شهری برای شهرها تبدیل کرد؟ با بهرهگیری از روش توصیفی تحلیلی و مطالعات کتابخانهای و اسنادی انجام شده است. نتایج پژوهش بیانگر نن است بازافرینی محله به عنوان کوچکترین واحد سازمان فضایی شهری در تحقق پایداری شهرها اهمیت از بستایی برخوردار میباشد. همچنین محله میتواند با تقویت روابط شهروندی و جامعه مدنی، هویت، یکپاریگی و سرزندگی را در شهرهای امروزی تقویت نماید. براین اسااس شهرسازان با استفاده از رویکرد برنامه ریزی جماعت محور و طراحی شهری محله محور با خلق فضاهای عمومی سرزنده و با هویت، فضاهایی زنده را برای شهروندان به وجود می نورند. نتیجه این موضوع آن خواهد شد تا با به وجود امدن یکپاریگی اجتماعی در شهرها محلهها نیت به سرمایههایی مکانی ارتقا مییابند. در مجموع میتوان اذعان داشت محله جایگاه ویژهای را در برنامههای توسعه شهری داراست

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، محله ، توسعه محلهای ، مکان ، سرمایه مکانی