رویکرد معماری بومی و سنتی در رابطه با معماری پایدار

هنر معماری در ایران از سابقه ای کهن برخوردار است و در هر زمان دستهای توانا، ذهن خلاق و ذوق و سلیقه مردم هنر دوست این سرزمین،پدیده های شگرفی بوجود آورده که در بسیاری از موارد، اصول آن ریشه هنر معماری جهان شده است. پاره ای ازاین اثار درگوشه و کنارکشورپهناور ایران حکایت ازمعماری باشکوه ادوارهزارساله را درقامت های استواربناها نگهداری میکنند در معماری سنتی ایران بناها با توجه به هویت و فرهنگ ایرانی و قومی شکل گرفته اند و هیچگاه ترکیب و معماری بنا برخلاف باورهای فرهنگی، دینی و ومی مردم آن ناحیه نبوده است. حتی تزیینات بکار برده شده نیز که از ارکان فرعی معماری بشمار می آیند، از این قاعده مستثنا نبوده اند. در این بناها، ضمن حفظ هویت های فرهنگی در ساخت وساز، همواره پنج اصل مردم واری, پرهیز از بیهودگی, درونگرایی, نیارش و استفاده ازمصالح بوم آورد )اصول کلی معماری ایرانی مطرح شده توسط استاد پیرنیا( رعایت شده است آنگه در این بخش شایان توجه است این است که، بیشتر اصولی که در معماری پایدار نوین در قرن بیستم مطرح شد، در معماری سنتی و قدیمی این مرز و بوم در ا لیم های مختلف رعایت می شد، که خود موید تاثیر صحیح فرهنگ، دین و سنتهای مردم ایران بر چگونگی ساخت و ساز و معماری در سده های پیشین بوده است . این همان اصولی است که در عصر حاضر به فراموشی سپرده شده و با دوباره آفرینی این اصول، منطبق با معماری معاصر، رویکرد جدیدی را در معماری معاصرایران ایجاد خواهد نمود

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ، معماری پایدار ، معماری بومی ، بادگیر ، ا قلیم