خرابی رطوبتی مخلوطهای آسفالتی و شیوه های ارزیابی آن

سیاری از ادارات راه تلاش های گسترده ای را به منظور کاهش هزینه های تعمیر و نگهداری روسازی انجام داده اند. یکی از خرابی هایی که باعث صرف هزینه های گزاف در روسازی های آسفالتی می شود، خرابی رطوبتی است. خرابی رطوبتی را از دست دادن خصوصیات مکانیکی مواد در نتیجه وجود آب در مخلوط های آسفالتی تعریف می کنند. این نوع خرابی علاوه بر آنکه خود یک خرابی مهم به حساب می آید، می تواند سبب رخداد یا تشدید سایر خرابی ها مانند ترک خوردگی خستگی، شیارشدگی، جداشدن قیر از سنگدانه و چاله در روسازی های آسفالتی شود. برای ارزیابی حرابی رطوبتی روش های مختلفی وجود دارد. هدف از این مقاله بررسی روش های ارزیابی خرابی رطوبتی می باشد. روش تحقیق در این مقاله روش مروری می باشد. نتایج این پژوهش نشان داد که بطور کلی، آزمایش های که تاکنون مورد استفاده قرار می گیرند را می توان به دو دسته کلی تقسیم کرد: آزمایش ها کیفی و کمی. آزمایش ها کیفی بررسی نظری از مقدار عریان شدگی به عمل می آورند که مهم ترین آنها شامل آزمایش های زیر می باشد: آزمایش آب جوشان، آزمایش بطری سریع، آزمایش بطری غلتان و روش انرژی آزاد سطحی. آزمایش های کمی یک مقدارعددی برای پارامتری مشخص مانند مقاومت قبل و بعد از شرایط بدست می دهد که مهم ترین این آزمایش ها شامل آزمایش غوطه وری-تراکم، آزمایش کشش غیرمستقیم، آزمایش غوطه وری مارشال، آزمایش مدول برجهندگی، آزمایش خزش دینامیکی می باشند.

کلیدواژه ها:

خرابی رطوبتی ، مخلوط آسفالتی ، حساسیت رطوبتی ، عریان شدگی