ارزیابی عملکرد فضاهای شهری برای کودکان با رویکرد ارتقای تعاملات اجتماعی (نمونه موردی شهر زنجان)

انسان به عنوان موجودی اجتماعی همواره درصدد ایجاد ارتباط با فضای پیرامون خود است. ایجاد این ارتباط از طریق حضور در محیط، دسترسی به فضاهای پیرامون و انجام فعالیت های حیاتی میسراست. مسلما مناسب سازی و توسعه محیط های بدون مانع، تعلق به یک قشر و گروه خاصی ندارد بلکه برای همه افراد جامعه و با هر سطح توانایی یک ضرورت اجتناب ناپذیر است. اما متاسفانه یکی از مهمترین مشکلات فضاهای شهری کشور، نامناسب بودن فضاهای آنها در ارتباط با کودکان است که این مهم درهر دو مورد کالبدی و رفتاری قابل ملاحظه است. اولی ناشی از نتایج برنامه ریزی شهری غیرصحیح و اقدامات عملی شهرسازانه و دومی پیامد اجتماعی– فرهنگی ناشی از آن است. پژوهش حاضر که روش توصیفی- تحلیلی است با هدف ارزیابی میزان پاسخدهی فضاهای شهری به نیازهای کودکان به رشته تحریر درآمده است. روش گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی و میدانی بوده و داده های گردآوری شده با استفاده از نرم افزار Spss و آزمون T تک نمونه ای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج بدست آمده از پژوهش حاضر نشان می دهد؛ علی رغم اقداماتی که در زمینه مناسب سازی محیط جهت حضور کودکان صورت گرفته؛ همچنان شرایط اجتماعی و کالبدی کنونی قادر به رفع نیازهای کودکان به شکل شایسته نیست. بنابراین، مشارکت طراحان، مشاوران و گروه های هدف در زمینه مناسب سازی فضاهای شهری، رعایت ضوابط ساخت و سازها توسط مهندسین ناظر، تدوین ضوابط قابل اجرا در طرحهای موضعی و ... می تواند نتایج موثرتری را در زمینه مناسب سازی فضاهای شهری برای کودکان به همراه داشته باشد.

کلیدواژه ها:

کودک ، تعاملات اجتماعی ، رضایتمندی ، فضاهای شهری