بررسی تطبیقی محاربه از دیدگاه فقهای امامیه و تسنن با رویکردی به قوانین موضوعه ایران

یکی از جرایمی که در فقه و حقوق موضوعه ایران آمده است محاربه و افساد فی الارض است.که به معنای دست بردن به اسلحه به قصد ترساندن و تعرض به جان ، مال، و حیثیت افراد و اقدام علیه امنیت و آسایش عمومی مردم و تلاش در جهت ناامن کردن راه ها بیان شده است.براین اساس هر اقدام و عملی که در جهت این موارد باشد محاربه و افساد فی الارض است که مشمول اطلاق آیات وروایات هم بیان شده است.اما به طورکلی هر عملی که بالقوه موجب ارعاب شود اگرچه به فعلیت هم نرسد از مصادیق این جرم تلقی می شود. در این مقاله بعد از بررسی لغوی و اصطلاحی محاربه به تبیین دیدگاههای فقهای شیعه و سنی پرداخته شده است .هر چند اقوال فقهای شیعه و سنی متفاوت می باشد اما این جرم مورد اتفاق تمام فقهای مذاهب اسلامی است .آنگاه به بررسی عنوان افساد در زمین و عناوین دخیل در آن پرداخته شده و جرم محاربه در قوانین موضوعه ایران مورد بررسی قرار گرفته و به نقد و بررسی تعریف مقنن از این جرم در قانون مجازات اسلامی پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

جرم ، محاربه ، افساد فی الارض ، اخافه ، قطاع الطریق ، وحشت ، اخذمال