مقایسه تاثیر و استفاده از انرژی های پایدار در معماری سنتی و معماری امروزی مناطق سردسیر ایران ( نمونه موردی شهر تبریز )

معماری در ایران از سابقه ای کهن برخوردار است بصورتی که اصول معماری ایرانی ریشه ی معماری جهان شده است. در شرایطی که مصرف انرژی های فسیلی، آلودگی ها و تغییرات اقلیمی حاصل از آن به معضلی جدی برای جوامع بشری تبدیل شده است؛ لزوم بررسی همه جانبه و اصلاح ساختار ساختمان ها در جهت مصرف انرژی های تجدید پذیر و لزوم توجه به اندیشه ها، تفکرات و روش های معماری سنتی ضروری است. معماری سنتی ایران دارای ویژگی های منحصر به فردی است که ضمن توجه مسایل زیبا شناسی، پاسخگوی نیازهای اقلیمی هر منطقه بوده است؛ همچنین در این معماری بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه انرژی پایدار و به تبع آن توسعه پایدار به وضوح وجود دارد. معماری سنتی ایران با استفاده از استراتژی های غیر فعال خورشیدی و سایر تکنیک های طراحی معماری، شرایط آسایش انسان را با توجه به شرایط سخت محیطی فراهم نمونده است به گونه ای که استفاده از انرژی فسیلی به حداقل میزان ممکن رسیده است؛ که ضمن حفظ هویت های فرهنگی در ساخت و ساز، کاهش مصرف منابع طبیعی، ارتقاء سطح زندگی همواره اصولی چون مردم واری، درونگرایی، استفاده از مصالح بومی و... نیز رعایت شده است. هدف این مقاله مقایسه تاثیر و استفاده از انرژی های پایدار در طراحی بنا در اقلیم سرد ( نمونه موردی شهر تبریز ) در راستای بهینه سازی مصرف انرژی می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ، معماری امروزی ، پایداری ، انرژی پایدار