ارائه الگویی برای تخصیص قابلیت اطمینان قطعات الکترونیکی و مکانیکی (مطالعه موردی: دستگاه 620)

امروزه تخصیص قابلیت اطمینان سیستم های پیچیده و چند بخشی یکی از نیازهای ضروری در ساخت تجهیزات با تکنولوژی مدرن و پیشرفته می باشد. با روش تخصیص قابلیت اطمینان، یک قابلیت اطمینان هدف برای سیستم در نظر گرفته می شود و سپس خرابی مجاز برای زیر سیستم ها وعناصر حال می شود این امر از لحاظ بودجه بندی و هزینه برای سازنده تعیین می کند که برای هر قطعه تا چه حد سرمایه گذاری کنیم و آن قطعه را با چه نوع کیفیت تهیه کنیم و دیگر اینکه با ابزار FTA ، FMEA روی کدام مکانیزم ها تمرکز کرده و آنها را بهبود دهیم. هدف از این مقاله ارائه الگویی برای تخصیص قابلیت اطمینان است که شرایط کارکردی، محیطی و تکنولوژیکی محصول را درنظر گیرد که به صور تخصیص قابلیت اطمینان قطعات الکترونیکی و مکانیکی دستگاه 620 بررسی می شود. در این پژوهش ابتدا با ترسیم بلوک دیاگرام کارکردی جریان (FFBD) و ماتریس N2 اجزای کارکردی دستگاه شناسایی شده و سپس با استفاده از روش FOO و زنجیره مارکوف، قابلیت اطمینان تک تک اجزاء و زیر سیستم ها محاسبه گردیده اند. سپس هزینه صرف شده به قطعات و قابلیت اطیمان مجاز برای آنها در دستگاه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. از نتایج عمده این تحقیق آن است که ولم پایین ترین و جعبه بالاترین قابلیت اطمینان در میان اجزای این دستگاه، دارند. در الگوی مورد استفاده در این مقاله چهار فاکتور بهره مندی از تکنولوژی جدید، پیچیدگی، زمان کارکرد، محیط یک ضریب پیچیدگی تعیین می شود که به وسیله ی این ضریب سهم مجاز هر قطعه از نرخ خرابی هدف تعیین می شود سپس با فرض نمایی بودن تابع عمر قطعات قابلیت اطمینان تخصیص داده شده بدست می آید. الگوی بدست آمده در این مقاله می تواند برای استفاده در بررسی های اقتصادی و بودجه بندی در فاز طراحی اولیه کلیه شناورهای پیشرفته استفاده گردد.

کلیدواژه ها:

تخصیص قابلیت اطمینان ، ماتریس N2 ، FFBD ، روش feasibility of object در تخصیص قابلیت اطمینان