بهینه گرایی معیاری دردست یابی به معماری پایدار در مجتمع های مسکونی مطالعه موردی شهر اردبیل

بخش مسکن را می توان یکی از مهمترین بخش های توسعه در یک جامعه دانست. این بخش با ابعاد وسیع اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، زیست محیطی و کالبدی خود اثر گسترده ای در ارائه ویژگی ها و سیمای جامعه بهمفهوم عام دارد. زندگی شهری و فضاهای کوچک آپارتمانی، نیاز افرد را به بهینه سازی فضای زندگیشان افزایش میدهد. بدین ترتیب میتوان بیشترین کاربرد و استفاده را از کمترین فضا بدست آورد. استفاده درست و بهینه ازفضا در طراحی مسکن یکی از پر اهمیت ترین بخش های آن است، قدم اول برای موفقیت در استفاده بهینه از فضا شناخت نیازها و محدودیت ها است. یکی از اقداماتی که برای بهینه سازی فضای آپارتمان کوچک میتوان انجام داد، طراحی انعطاف پذیر فضاهاست. با استفاده بهینه از فضاهای خانه و طراحی انعطاف پذیر آنها می توان به طیف وسیعتری از نیازهای ساکنان در مساحت های کوچک پاسخ گفت و به معماری پایدار دست یافت. پژوهش حاضر تلاشی است در جهت پرداختن به اصول طراحی مسکن پایدار و تدوین معیارهای موثر در آن،که با تحلیل نتایج بهدست آمده از مطالعات میدانی و دیدگاههای صاحبنظران و نمو نه های اجرا شده و انطباق آنها، راهکارهایی در به کارگیری آنها در بخش طراحی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

مسکن ، مجتمع مسکونی ، پایداری ، طراحی بهینه