پایداری اجتماعی در مجتمع های مسکونی

تداوم و بقای پایداری انسان و محیط انسانی در گرو حفظ تعادل و تداوم جهان زیستی می باشد.شرط اساسی در دستیابی پایداری محیطی، برقراری تعادل پویا در میان نظام های مختلف محیط است. این شرط در صورت دستیابی همزمان به پایداری نظام های بوم شناختی، اجتماعی، فرهنگیو اقتصادی قابل تحقق است. معماری پایدار در میان واژه هایی که معماری معاصر جهان را تعریف می کنند ، جایگاه شاخصی دارد. به ویژه ضرورت های جهانی در امر توسعه پایدار، نقش معماری را در این زمینه شاخص تر می گرداند. توسعه روز افزون جهانی ، هشدار اصلی را زمانی دریافت کردکه در پی آشفتگی آب و هوا و ضررو زیان فاحش ناشی از آن، تداوم زیست در کره خاکی در خطر جدی قرار گرفت. پایداری در معماری به دو دسته قابل تفکیک است: نخست، پایداری کالبدی که از آن با عنوان پایداری اقلیمی نیز نام برده می شود و به پایدار سازی کالبد بنا و بهینه سازی مصرف « مصالح و انرژی در آن می پردازد و از آن یاد شده و به ارتقای کیفی و پایدار سازی اتفاقاتی پایداری غیر کالبدی که در اینجا با آن که در درون کالبد معماری جریان دارند » پایداری اجتماعیمی پردازد. لازم است،که همواره در قید و بند فرهنگ ساکنین است و لازمه آن، تغییر و باز بینی الگوها و ارزش های اجتماعی ساکنان و نیز احیاء باورها، سنت ها و الگوهایی است که ریشه در فرهنگ ساکنان داردو پایداری اجتماعی وضعیتی است که ساکنین از زندگی در مجتمع خود رضایت دارند و به محیط مجتمع حس تعلق و مکان می یابند و با گذشت زمان، تعاملات اجتماعی نیز افزایش می یابد. از این رو، عوامل پایداری اجتماعی از دیدگاه ساکنان، بازی پذیری در حیاط مجتمع مسکونی، آسایش، رضایت، نظم اجتماعی و هویت عوامل مؤثر در پایداری اجتماعی یکمجتمع مسکونی می باشند.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، پایداری ، پایداری اجتماعی