مروری بر نقش عناصر کلسیم، منیزیم، مس، روی، سلنیوم و آهن پلاسمای منی در کیفیت اسپرم

کلسیم، فاکتور اصلی در ظرفیت پذیری اسپرم است. ارتباط میزان کلسیم منی با افزایش زنده ماندن، تحرک رو به جلو، هیپراکتیواسیون و نفوذ پذیری غشاء اسپرم ثابت شده است. میزان منیزیم پلاسمای منی بسیار بالاتر از خون است. کاهش منیزیم منی ممکن است سبب اختلال در باروری گردد. منیزیم پلاسمای منی با درصد تحرک و اسپرمهای زنده ارتباط مثبت معنی داری دارد. میزان مس در پلاسمای منی مردان کم بارور به طور معنی داری بیش از افراد بارور می باشد. مس ممکن است میانجی اثرات آسیب اکسیداتیو بوده و نقش مهمی در اسپرماتوژنز و ناباروری مردان داشته باشد. روی نقش مهمی در محافظت اسپرم در برابر رادیکال های آزاد و آسیب های پراکسیداتیو ایفا می کند. روی سبب بهبود کیفیت اسپرم می شود. روی موجود در بیضه برای اسپرماتوژنز حیاتی است. کاهش روی می تواند منجربه آتروفی لوله های منی ساز و کاهش اسپرماتوژنز شود. غلظت روی نیز در پلاسمای منی بسیار بیشتر از خون است. وجود سلنیوم برای تکامل طبیعی بیضه، بیوسنتز تستسترون و همچنین فرآیند اسپرماتوژنز ضروری است. سلنیوم در شکل آنزیم آنتی اکسیدانی گلوتاتیون پراکسیداز، برای عملکرد طبیعی بیضه ها ضروری می باشد. آهن ممکن است میانجی اثرات آسیب اکسیداتیو بوده و نقش ضروری در اسپرماتوژنز و ناباروری ایفا نماید.

کلیدواژه ها:

کلسیم ، منیزیم ، مس ، روی ، سلنیوم ، آهن ، پلاسمای منی ، کیفیت اسپرم