بام سبز، رهیافتی نو در راستای بهبود وضعیت بافت های فرسوده شهری (نمونه موردی: محله عودلاجان)

بافت های فرسوده که روزگاری مراکز حیات و سرشار از زندگی بوده اند، امروزه تبدیل به بخش های نا به سامان و مشکلدار شهری در ابعاد مختلف کالبدی، اجتماعی و اقتصادی شده اند که حفظ و نگهداری آنان به عنوانمنابعی ارزشمند جهت یافتن پرسش های موجود و ایجاد پیوند با فرهنگ و شرایط زندگی مردمان گذشته ضروری است. با توجه به مشکلات و معضلات عدیده ای که این پهنه ها با آن مواجه هستند، پژوهش و جستار در خصوص انواع رویکردهای موثر بر کاهش چالش های موجود ناگزیر خواهد بود. در بین رهیافت های مطرح شده، بام سبز امروزه به دلیل مزایای بسیارش به ویژه در زمینه ی مشکلات زیست محیطی توانسته است جایگاهخود را در برنامهریزی و طراحی شهری کشورهای پیشرفته تثبیت کند. با نیم نگاهی به موانع پیش روی توسعه بام های سبز در ایران، پژوهش حاضر در پی آن است تا با بررسی ویژگی های بام های سبز و واکاوی معضلات بافت، میزان اثرگذاری مزایای این گونه بام ها بر بهبود معضلات محله مورد مطالعه را دریابد. روش در نظر گرفته شده در این جستار تحلیلی توصیفی بوده و به کمک ماتریس SWOT ، نقاط ضعف، قوت، تهدیدها و فرصت های موجود در محله مورد کنکاش قرار گرفته و جایگاه بام سبز در کاهش نابه سامانی های موجود مشخص گردیده است. در نهایت با توجه به تاثیر این گونه بام ها در کاهش معضلات محدوده مورد مطالعه، اجرای آن در راستای بهبود وضعیت بافت فرسوده موثر شناسایی شده است و در پایان پیشنهاداتی در زمینه توسعه این راهبرد، ارائه گردیده است.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، بام سبز ، محله عودلاجان ، نظام کالبدی نابسامان