ارایه یک رویکرد سطح وظیفه تحمل اشکال در رایانش ابر

رایانش ابر، محیطی فعال، پویا، مقیاس پذیر و دارای منابع چندگانه است، از این رو مستعد رخ دادن خطاهای غیرمنتظره زیادی است و ممکن است خسارتهای جبران ناپذیری به بار آورد. به منظور به حداقل رساندن تاثیر خرابی بر روی سیستم و اجرای صحیح و موفق برنامه های کاربردی، خرابی باید پیش بینی شده و فعالانه مدیریت و کنترل گردد. هدف اصلی این تحقیق ارایه رویکرد سطح وظیفه کارا و مناسب، جهت بهبود تحمل اشکال و در نتیجه افزایش قابلیت اطمینان در محیط ابر است. دستاورد این مقاله رویکرد جدیدی است که در آن از طریق اولویتبندی منابع با توجه به میزان بار و قابلیت اطمینان منابع، به میزان قابل توجهی طول زمان بندی و متوسط زمان اجرای یک مجوعه از وظایف کاهش و سرعت را افزایش میدهد. از طرفی افزایش نرخ شکست در آن موجب افزایش ترتیبی طول زمان بندی نمیشود، بلکه طول زمان بندی را به طور موثر کنترل میکند. بنابراین موجب افزایش قابلیت اطمینان و جلوگیری از رخ داد خطا میشود و به طور قطعی عملکرد سیستم را بهبود میبخشد.

کلیدواژه ها:

رایانش ابر ، قابلیت اطمینان ، تحمل پذیری اشکال ، تعادل بار