بهبود آشکارسازی پالس همزمانی در ثبت کننده های عصبی بر پایه TDM

امروزه دستگاههای ثبت کننده عصبی قابل کاشت در بدن انسان (ایمپلنتهای پزشکی)، و کاربرد آنها در شناسایی و تشخیص اشکالات عصبی بیماران، در حین فعالیتهای طبیعی آنان، بیش از پیش مورد تحقیق دانشمندان این حوزه قرارگرفته است. بکارگیری روشهای جدید طراحی در مدارات الکترونیکی در این نوع دستگاهها میتوانند پس از تشخیص اشکال موجود، آن را از طریق سیستم های مخابراتی بی سیم، جهت ثبت اشکال و تسریع در درمان اشکال تشخیص داده شده به خارج از بدن، مخابره نمایند. وجود تعداد زیادی ورودی به طور همزمان، و تقسیم بندی آنها در کانالهای مختلف ورودی در فرستنده، و تفکیک صحیح و قابل تشخیص ورودیها در گیرنده، یکی از چالشهای پیش روی محققین است. روشهای مختلفی از جمله مدولاسیون تقسیم فرکانسی((FDM ، مدولاسیون تقسیم زمانی (TDM) و... در ارسال و دریافت این نوع از سیگنالها مورد استفاده قرارگرفته است. در این تحقیق، استفاده از روش خودهمبستگی در آشکارسازی پالس همزمانی در مقایسه با روش مقایسه کننده، در گیرنده های ثبت کننده های عصبی بی سیم، و دریافت یک سیگنال با کمترین انحراف از مقدار واقعی و تشخیص سریع آن بر پایه TDM، بررسی شده است. نتایج حاصل از شبیه سازی نشان از بهبود آشکارسازی پالس همزمانی دریافت شده در این روش، در یک ثبتکننده عصبی بر پایه TDM نسبت به روش آشکارسازی بر مبنای مقایسه را دارد، بطوریکه تاخیر اندازه گیری شده در روش مقایسه 50 µS، و در روش خودهمبستگی 1 µS اندازه گیری شده است.

کلیدواژه ها:

آشکارسازی پالس همزمانی ، ایمپلنت سیستم های ثبتکننده عصبی ، خود همبستگی ، .TDM