تجربه جهانی استفاده از بتن و تاثیر آن بر جریان معماری معاصر ایران

ظهور ماشین و فرآیند پرشتاب صنعتی شدن در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم باعث پدیدار شدن دگرگونیهای جدید در شیوه عمل و نگرش معماران در جهان و به دنبال آن در ایران گردید و ساختمان هایی با ظاهری کاملا مشخص و متفاوت نسبت به گذشته پا به عرصه معماری نهاد. معماران در این دوره به وضوح سعی در ایجاد بیان جدیدی از معماری داشتند و برای ابراز نگرش و ایده های جدید خود و جامه عمل پوشاندن به اهداف مد نظرشان مشتاقانه به دنبال استفاده از امکاناتی بودند که صنعت و ماشین در اختیار آنان قرار می داد. بتن در کنار شیشه و فولاد از جمله این فرصتها بود که به شکل گسترده و خیره کننده در این بره ه و به همین منظور در آثار آنان به کار گرفته می شد. در ایران نیز استفاده از بتن به تدریج مورد اقبال معماران واقع گردید و چه در خلق فرم های بدیع و تجربه فضاهای جدید و چه در ظاهر و نمای بیرونی ساختمان به کار گرفته شد. در اینجا ضمن اشاره گذرا به اصول و معیارهای طراحی مورد نظر معماران در دوره معاصر، به ویژگیهای بتن در ترجمان مفاهیم و ایده های آنان و چگونگی کاربرد آن جهت عملی نمودن اهداف مورد نظر ایشان و معرفی برخی از آثار شاخص آن دوران در ایران پرداخته و همچنین به تجربه جهانی استفاده از بتن و تاثیر آن بر جریان معماری معاصر ایران اشاره نموده و تلاش می گردد تا میزان کارآمدی و خصوصیات بتن در انطباق با اهداف معماری معاصر و تحقق بخشیدن به آنها مورد مطالعه قرار گیرد. این تحقیق براین اساس در جهت تبیین بخشی از تحولات و اندیشه های موثر بر معماری در دوره زمانی 1300 شمسی تا اواخر دوره پهلوی دوم بوده و به اختصار برخی از ویژگی های استفاده از بتن در محصولات معماری معاصر ایران در آن مقطع زمانی بررسی خواهد شد.

کلیدواژه ها:

معماری مدرن ، بتن ، معماری معاصر ایران ، ساختمانهای بتنی