بررسی ارتباط بین سرمایه ساختاری و کارآیی در برنامه ریزی کاربری اراضی شهری با تاکید بر کاربری های صنعتی

تحقیقات مربوط به مدیریت شهری در سالهای اخیر حاکی از آن است که بدون برنامه ریزی کاربری اراضی شهری نمیتوان به الگوی مطلوب زیست در شهرها دست یافت. برنامه ریزی کاربری اراضی شهری به مثابه آمایش اراضی شهری به ساماندهی مکانی-فضایی فعالیتها و عملکردها بر اساس خواست و نیازهای جامعه شهری میپردازد. این تحقیق در پی آن است که ارتباط بین سرمایه ساختاری و کارآیی در برنامه ریزی کاربری اراضی شهری با تاکید بر کاربریهای صنعتی را موردبررسی قرار دهد. روش تحقیق از نوع توصیفی-تحلیلی است. جامعه آماری و جامعه نمونه تحقیق به ترتیب برابر با 357 نفر و 186 نفر میباشد. از روشهای نمونه گیری احتمالی طبقه بندی شده و نیز روش تصادفی ساده جهت عمل نمونه گیری استفاده گردیده است. از نرمافزارهای SPSS و Excel جهت تجزیه وتحلیل داده ها استفادهشده و جهت آزمون فرضیه تحقیق، مدل رگرسیون و آزمون پیرسون به کاررفته اند. نتایج این تحقیق نشان میدهد بین سرمایه ساختاری و کارآیی در کاربریهای صنعتی موردمطالعه، رابطه معناداری وجود دارد و مدل رگرسیون مورداستفاده 55/9 درصد تغییر در نمرات متغیرکارآیی را به حساب آورده است.

کلیدواژه ها:

سرمایه ساختاری ، کارآیی ، مدیریت منابع انسانی ، برنامه ریزی کاربری اراضی شهری ، کاربری های صنعتی