معماری زمینه گرا با مفهوم سکونت در مجتمع های مسکونی

با تجزیه و تحلیل کردن معماری معاصر در شهرهای توسعه یافته این موضوع یافت میشود که معماری زمینه گرا درتعامل با مجتمع های مسکونی و مفهوم سکونت در ارتقای کیفیت زندگی است. ارتقای کیفیت زندگی یکی از دغدغه هایفکری معماران است که معماری زمینه گرا نقش بسزایی در آن دارد متاسفانه امروزه به دلیل افزایش جمعیت کشورمان بهخصوص در شهرهای توسعه یافته کاربری ها بدون توجه به زمینه و بستر ساخته شده اند که در این میان مجتمع هایمسکونی مهمترین کاربری است که ارتقای کیفیت زندگی، معماری زمینه گرا با مفهوم سکونت و زندگی در آن از بین رفتهاست که باید در جوامع امروزی توجه فراوان به آن داشت تا بتوان با بالا رفتن کیفیت زندگی، مفهوم سکونت در خانه ومجتمع های مسکونی ارتقاء یابد و بی توجهی به معماری زمینه گرا و مفهوم سکونت باعث افسردگی، از بین رفتن زندگیجمعی، نازیبا شدن شهر، فرهنگ یک جامعه و محله و ... را به دنبال خواهد داشت. روش تحقیق در این مقاله تحلیل هایتوصیفی است که برای رسیدن به این تحلیل از مطالعات کتابخانه ای و جستجوهای اینترنتی استفاده شده است که بهکمک نتایج به دست آمده این موضوع را نشان می دهد در شهرهای توسعه یافته با افزایش جمعیت نیاز به مسکن افزایشیافته است که برای حل این مشکل مجتمع های مسکونی ایجاد کشته اند که این نوع مسکن ها فقط برای نیازهای اولیهانسان بنا شدهاند که حتی برخی از این مسکن ها فقط نقش خوابگاه را دارند که مفهوم سکونت را از خانه ها گرفته اند و باتوجه به توضیحات داده شده از این رو آشنایی با معماری زمینه گرا و مفهوم سکونت امری واجب است تا بدین وسیلهمشکلات فراوان ناشی از بی توجهی به معماری زمینه گرا رفع شود.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، معماری زمینه گرا ، مفهوم سکونت ، پایداری شهری