جلوه های حمایتی مقررات کیفری ایران در بزه دیدگی اطفال

موقعیت اطفال که بزه دیدگان آرمانی هستند (ژرار، 1388، 52) به مراتب وخیم تر از موقعیت سایر بزه دیدگان است، از این رو نیازمند حمایت و مساعدت های خاصی اند که متناسب با سن و مراحل رشد و نیازهای ویژه و فردی آنها باشد. فقدان رویه مشترک در قبال بزه دیدگی اطفال از مشکلات اساسی جامعه بین المللی محسوب می شود، یکی از راه هایی که می تواند به هماهنگی سیاست تقنینی کشورها کمک کند تصویب معاهدات بین المللی و جاگذاری این معاهدات در قوانین داخلی است. تصویب کنوانسیون حقوق کودک نه تنها در تصویب قانون قانون حمایت از کودکان و نوجوانان 1381 موثر بود، بلکه در مقرراتی که پس از آن به تصویب رسید از جمله افزایش حداکثر سن افرادی که از سیاست افتراقی قانونگذار بهره مند می شوند به هجده سال نیز تاثیر داشته است(حبیب زاده، 1385، 58). آسیب پذیری اطفال به دلیل ضعف جسمی، پایین بودن سن، متزلزل بودن موقعیت اجتماعی از جمله مواردی است که همواره این گروه را در معرض خطر بزه دیدگی قرار میدهد. بنابراین اطفال و نوجوانان به واسطه دارا بودن برخی خصوصیات که آنان را به بزه دیده بالقوه تبدیل می سازد، نیازمند حمایت و پیش بینی راهکارهایی جهت کاهش و یا حذف عوامل جرم زا می نماید. در مقاله پیش رو، با روش مطالعه کتابخانه ای، به بررسی مقررات کیفری در حمایت از اطفال در برابر بزه دیدگی جسمانی و روانی پرداخته و راهکارهایی جهت مقابله با نقض حقوق اطفال ارایه خواهیم داد.

کلیدواژه ها:

اطفال ، بزه دیدگی ، سوءاستفاده ، حمایت ، روانی