درمان بی خویشتنی انسان معاصر از نگاه مولوی

انسان معاصر با وجود شناخت و تسلط بر طبیعت آنگونه که باید خود را نشناخته است . این بی خویشتنی عظمت انسانی را از یاد وی برده و باعث گردیده است جهان حقیر بر وجود او استیلا یابد . بی خویشتنی چه در بعد فردی، جه در بعد اجتماعی موضوع تازه ای نیست . در ادبیات کهن فارسی برخی اندیشمندان به این موضوع پرداخته، تلاش نموده اند با بیان نکاتی ظریف انسان را به شناختی رهنمون سازند تا با بهره گیری از این آموزه ها بر بی خویشتنی خویش درمان نهد . مولوی درصدر اندیشمندان خامل پیام عرفانی، در فرهنگ دیرین فارسی است که تامل در آثار او می تواند انسان را به انسانیت خویش نزدیک کند و این درد را درمان نماید . تلاش نگارندگان در این پژوهش بر آن قرار گرفته تا علاوه بر تبین و تحلیل مساله با بررسی آثار ملای رومی، درمانی بر آن بیابند . فرضیه اصلی بر این استوار است که میراث باستانی عرفان می توواند درمان گر دردهای روخی بشر امروزی باشد . این پزوهش به روش تحلیلی - توصیفی با بررسی منابع معتبر عرفانی، روانشناسی و جامعه شناختی انجام شده است . نتایج خاصل از پژوهش نشان می دهد که مولانا در شش دفتر مثنوی خود، بسان معلمی فرهیخته این مسئله را واکاوی نموده است و درباره ی از خود بیگانگی انسان در برابر پدیده های غفلت ساز و فریبای جهان مادی معنا پردازی کرده است .

کلیدواژه ها:

انسان معاصر ، مثنوی ، بی خویشتنی