جستاری بر جایگاه هنر و هنرمند در تمدن ایرانی اسلامی

بحث از هنر و هنرمند در هر تمدنی خاص همان تمدن بوده و نمی توان معنای واحدی برای هنر در همه تمدن ها متصور شد.در تمدن ایرانی اسلامی هنر با مباحث عرفانی مرتبط بوده و همه هنرها ریشه ای آسمانی دارند.یعنی بر خلاف تمدن غربی، بیشتر ناظر به مباحث عرفانی و نگرش معنوی به جهان و پیرامون و عالم بوده است.از همین روی هنرمند هم عارفی است که حقایق باطنی را با چشم جان می بیند و لطیفه های باطنی و آنچه که نادیدنی است را بیان می کند.یعنی هنرمند کاشف حقیقت است و به نوعی مذکر حسن الهی است و این کشف و ظهور تنها با کسب فضیلت و تهذیب نفس و فتوت حاصل می شود.عالی ترین مقام هنر فنا فی الله است و وقتی هنرمند به این مقام رسید آنگاه هنرمند واقعی است.هدف از این جستار بررسی معناشناختی واژه هنر و هنرمند در تمدن ایرانی اسلامی، تاملی بر بن مایه های هنر دینی و معنوی، منشا هنر در عالم اسلام و بررسی ویژگی های هنرمند می باشد.روش این پژوهش توصیفی تحلیلی بوده و اطلاعات به شیوه کتابخانه ای گردآوری شده اند

کلیدواژه ها:

هنر ، عرفان ، فضیلت ، تمدن ایرانی اسلامی ، بی هنری