بررسی اثر کشندگی عصاره هیدروالکلی و اسانس زنجبیل بر لیشمانیا ماژور در مقایسه با در شرایط برون تنیBآمفوتریسین

لیشمانیوز پوستی یکی از مشکلات شایع بهداشتی در بسیاری از کشورها می باشد.استفاده از ترکیبات شیمیایی به عنوان داروهای خط اول درمان لیشمانیوز پوستی همراه با محدودیت ها و عوارض جانبی متعددی می باشد.استفاده از داروهای گیاهی می تواند جایگزین مناسبی باشد.به همین منظور در این تحقیق ،تاثیر عصاره هیدروالکلی و اسانس گیاه زنجبیل و آمفوتریسین B در غلظت های مختلف بر رشد پروماستیگوت های انگل لیشمانیا ماژور در شرایط Invitro مورد بررسی قرار گرفت.روش بررسی: در این بررسی تجربی غلظت های 1600-800-400-200-100-50-25-12.5-6.25-3.12µg عصاره هیدروالکلی و اسانس گیاه زنجبیل در داخل پلیت ودرون محیط کشت RPMI 1640 به همراه پروماستیگوتهای فاز لگاریتمی رشد لیشمانیا در پلیت های 96 خانه ای به صورت دو بار تکرار افزوده و در دمای 26 درجه سانتیگراد انکوبه و بعد از 72 ساعت درصد مرگ پروماستیگوت ها تعیین شد .نتایج : میزان میزان کشندگی گیاه بر پروماستیگوت ها پس از گذشت 72 ساعت با بیشترین و کمترین غلظت (1600-3.12 µg) عصاره زنجبیل بترتیب 59/7 و 15/6 درصد و با اسانس زنجبیل بترتیب 58/4 و 29/9 درصد بود.میزان کشندگی با غلظت های 400 µg و 3/12 آمفوتریسین B ، بترتیب55/8 و22/1 درصد بود.مقدار IC50 برای عصاره، اسانس و دارو بترتیب 416/87 µg ، 229/08 ، 870/96 بود.نتیجه گیری: عصاره و اسانس زنجبیل دارای اثر کشندگی بر پروماستیگوت های لیشمانیا ماژور در شرایط برون تنی است.در مقایسه بین سه مولفه اثر اسانس بیشتر از عصاره و عصاره بیشتر از آمفوتریسین B می باشد.

کلیدواژه ها:

زنجبیل ، پروماستیگوت ، لیشمانیا ماژور ، آمفوتریسین B