بررسی درجه انحصار و مزیت نسبی موز ارگانیک استان سیستان و بلوچستان در ایران

عدم تشخیص و درک صحیح پتانسیلها و توان بالقوهای که در بخش های مختلف اقتصادی کشور وجود دارد، همواره فرصتهای زیادی را مسکوت گذاشته است. در پژوهش حاضر نظر به اهمیت محصول موز و میزان تولید ارگانیک قابل توجهی که در استان سیستان و بلوچستان دارد به بررسی مزیت نسبی تولید و ساختار بازار این محصول پرداخته شد. قلمرو زمانی مطالعه بین سال های 1395-1387 در نظر گرفته شد. برای بررسی مزیت نسبی با استفاده از شاخصهای مزیت نسبی آشکارشده (RCA) و مزیت نسبی آشکار قرینه شده (SRCA) مزیت نسبی محصول موز استان سیستان و بلوچستان مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج برآورد شده از شاخص RCA حکایت از آن دارد که تولید و کشت این محصول در استان سیستان و بلوچستان دارای مزیت نسبی میباشد. همچنین نتایج SRCA نیز بیانگر میزان بسیار بالای این مزیت (نزدیک به (1 میباشد. برای ارزیابی ساختار بازار محصول موز در ایران از شاخص های نسبت تمرکز (CR) و شاخص هرفیندال هیرشمن (HHI) استفاده شد. نتایج حاکی از تمرکز بالا و ساختار انحصاری این محصول برای استان سیستان و بلوچستان میباشد. گذشته از شرایط بهینه طبیعی و آب و هوایی که تولید آن را در استان قابل دسترسی کرده است پیشنهاد میگردد با در پیش گرفتن سیاستهای حمایتی و راهبردهای کم هزینه توجه لازم برای افزایش قابلیت های این نقطه از کشور گرفته شود.

کلیدواژه ها:

ساختار بازار ، مزیت نسبی ، درجه انحصار ، موز ، محصول ارگانیک