رابطه گردشگری دینی با گردشگری اخلاقی

گردشگری زمینه جدید مطالعاتی است که تا دهه 1990 مطالب اندکی درمورد نقش آن در اخلاق و فرهنگ شهرها و روستاها مشاهده می گردید.در واقع، شهرهایی که میلیون ها بازدید کننده را جذب میکرده، به ندرت به نقش گردشگری آن پرداخته شده است. در واقع، از نقش گردشگری دربرنامه ریزی ها به ویژه برنامه ریزی های فرهنگی، اخلاقی و دینی غفلت شده و کمتر از آن بهره گیری گردیده است. این در حالی استکه، گردشگری گسترده ترین صنعت خدماتی است که قادر است درآینده جهت افزایش سطح فرهنگ عمومی، ایجاد صلح، گفتگوی تمدن ها،تفاهم، دوستی و مودت در سطح ملی و بین المللی نمایان گردد. با توجه به این که کشور ایران در سال 1385 حدود 13 میلیون نفرگردشگر داخلی و تعداد 2171699 میلیون نفر گردشگر خارجی را پذیرا بوده است با این وجود، هنوزم جهت توسعه ی اخلاقی و دینی در اول راهقرار داریم. در سال 1999 با هدف ارتقای مسئولیت پذیری و پایداری درگردشگری، کمیته کداخلاق گردشگری در سازمان جهانی گردشگری، آغاز بهکار کرد و به عنوان یکی از کمیته های فعال این سازمان، ادبیات اخلاقی را بیش از پیش در گردشگری دنیا ترویج نمود. تا جایی که امروزهمدیریت گردشگری، بدون در نظر گرفتن چارچوب ها و موازین اخلاقی و دینی، امکان فعالیت کارآمد و اثربخش در این بخش را نخواهد داشت.کشورمان ایران نیز یکی از اعضای کمیته کد اخلاق گردشگری در دنیا محسوب می شود. لذا آشنایی با این اصول اخلاقی و دینی گردشگری و درنظر گرفتن آنها در فعالیت های مدیریتی، ضرورتی است که در این مقاله بیشتر بدان خواهیم پرداخت.

کلیدواژه ها:

اسلام ، گردشگری دینی ، گردشگری اخلاقی