مدیریت تقاضای حمل و نقل، راهکارها و تجارب جهانی

پس از جنگ جهانی دوم و ظهور تحولات تکنولوژیکی در زمینه ی حمل و نقل و ارائه ی طرح های جامع شهری که بر پایه ی وابستگی به حمل و نقل ماشینی بود و تفکیک کاربری ها را به همراه داشت، فرمشهرها تغییر کرد و به سمت گستردگی گرایش پیدا کرد. این موضوع بر نحوه ی انتخاب نوع سفر توسط شهروندان تأثیرگذار بود و رواج استفاده از اتومبیل شخصی را به دنبال داشت که آثار ناشی از آن در تقابلبا اهداف توسعه پایدار بود. تلاشهایی که به طور سنتی تا قبل از دهه ی 0791 در آمریکا و اروپا برای رفع این مشکلات صورت می گرفت، صرفا به صورت افزایش ظرفیت معابر با توسعه ی بزرگراه ها و معابرجدید یا افزایش ظرفیت فعلی شبکه معابر مطرح می شد. اما تجربیات در این کشورها نشان داد که توسعه ی معابر جدید گرچه در کوتاه مدت ممکن است مشکل تراکم ترافیکی را تعدیل کند، ولی در بلند مدت در صورتی که با سیاستهای مهار و تعدیل تقاضای سفر همراه نگردد، سبب تشویق به افزایش مالکیت و استفاده از وسایل نقلیه، افزایش طول سفرها و در نهایت تشدید مشکل می شود لذا نوعی ازمدیریت که در زمان و هزینه سفر کاهش چشمگیری ایجاد می کرد با تأکید بریکی از اصلی ترین رکن وجودی سفر یعنی تقاضای حمل و نقل با عنوان مدیریت تقاضای حمل و نقل TDM ارائه شد. هدف این مقاله در ابتدا معرفی این نوع از مدیریت و تشریح ضرورت استفاده از آن است، سپس به بیان شناخته شده ترین راهکارهای آن می پردازد و در نهایت به منظور بهره گیری از تجارب جهانی، نگاهی به تجربیات اجرایTDM در چند شهر نمونه در جهان خواهد داشت شده ترین راهکارهای آن می پردازد و در نهایت به منظور بهره گیری از تجارب جهانی، نگاهی به تجربیات

کلیدواژه ها:

مدیریت تقاضای حمل و نقل ، توسعه پایدار ، تجارب جهانی